Przekraczanie granic

Dziś chcę powiedzieć o tym, że przekraczanie własnych granic – zarówno mentalnych, związanych z lękiem, jak i fizycznych – może mieć sens. Jest możliwe, choć wymaga zaangażowania i odpowiedniego podejścia. Pokażę to na przykładzie ćwiczenia fizycznego, a potem odniosę do lęku wysokości.

Kiedy warto przekraczać granice?
Jeśli wszystko działa dobrze, człowiek czuje się stabilnie i nie chce nic zmieniać – nie ma potrzeby ich przesuwać.
Inaczej, gdy lęki zaczynają ograniczać codzienne funkcjonowanie i zawężać świat, na przykład utrudniając wyjście z domu. Albo, kiedy stres wywołuje rozmowa po angielsku, gdy zaczęło się pracować w międzynarodowej korporacji.
Podobnie, gdy marzy się górska wędrówka z nowo poznanym partnerem lub partnerką, a tu kondycja nie pozwala.

Czy takie zmiany są realne?
Nauka języka obcego wydaje się możliwa – zrobiły to miliony ludzi. Poprawa kondycji również: można zacząć od spacerów. Przesunięcie granic lęku bywa trudniejsze, ale niektóre fobie – np. lęk wysokości (akrofobia) – można złagodzić poprzez stopniową ekspozycję.

Czy wszystko da się osiągnąć?
Nie wystartuję na olimpiadzie ani nie zagram w Konkursie Chopinowskim, choćbym trenował jak szalony. Z tym że często można zrobić więcej, niż się wydaje – jeśli robi się to świadomie i z planem. 

Mój przykład 
Na zdjęciu widzicie ciężarki, których kiedyś nie byłem w stanie podnieść. 

 

Chciałem wzmocnić palce, bo we wspinaczce ma to znaczenie, a poza tym, jakoś miałem ochotę. Tym bardziej, że ten żółty trójkąt przy ciężarkach, widoczny na zdjęciu wydrukował mi znajomy. Mała rzecz, a jakoś cieszy. Od czego zacząłem?

Zasady, których się trzymałem: 

• Motywacja – wiedziałem, po co to robię.
• Plan i taktyka – ustaliłem obciążenie i regularność (2–3 razy w tygodniu).
• Uważność wykonania – niezbędne było skupienie, inaczej by się nie dało. Potrzebne także, żeby się nie kontuzjować.
• Regeneracja – siła nie rośnie podczas treningu, ale po nim. Sen i odżywianie są równie ważne, jak samo ćwiczenie. 
• Nagroda – w tej czy innej formie, czasami po prostu satysfakcja z osiągnięcia celu.

Nie podniosłem tego ciężaru po kilku dniach ani nawet tygodniach. Zaczynałem od mniejszego. 

 

Były momenty postępu, stagnacji i cofnięcia. Ostatecznie się udało – dlatego też pewnie o tym piszę. 😁 Przypominam sobie takie momenty gdy coś mi nie wychodzi. To takie jakby "widzisz, dałeś radę z tamtym, to dasz też radę z czym innym".

Znajoma zwróciła mi dzisiaj uwagę na to, że nie napisałem ile to kilogramów. To 65 kilogramów które unoszę na zdjęciu poniżej, a na pierwszym zdjęciu w tym wpisie jest 75 kg.

 

A jak z granicami mentalnymi?

Fizyczne ograniczenia łatwiej zauważyć i zmierzyć, dlatego używam ich jako przykładu. W przypadku tych mentalnych jest trudniej, nie widać ich tak wyraźnie, ale proces może przebiegać podobnie.

Przykład: lęk wysokości.
Można nad nim pracować poprzez stopniowe przyzwyczajanie – zaczynając od bezpiecznych sytuacji, regularnie zwiększając ekspozycję. Warto: 

• Mieć motywację.
• Określić cel (np. wejść na wieżę widokową albo przejść most).
• Przygotować plan (gdzie trenować, w jakich odstępach czasu).
• W razie potrzeby skonsultować się ze specjalistą.
• Zadbać o regenerację, zwłaszcza o sen – to wtedy mózg integruje doświadczenia. 
• Nagrodzić się za wynik: czasami wystarczy celebrowanie satysfakcji z osiągnięcia celu, czyli wewnętrzna nagroda. Ale też późniejsza radość z górskiej wycieczki.

Podobnie jest z innymi wyzwaniami, mentalnymi czy fizycznymi, nad którymi chce się pracować.  Warto jest mieć jakiś plan i się go trzymać. Wyruszy się w drogę i istnieje szansa, że się coś nowego odkryje, choćby w samym sobie.

Tu podobny temat na moim blogu:
A może co ćwiczyć? Czyli AMCC.

Nie rozwijam tego szerzej, bo to długi temat – więcej opisuję w książce:

„Dobre i złe dni. O traumie dla wędrowców”.