Chciałem

Chciałem rzucić jakąś sprytną notką dzisiaj, ale na szczęście zalałem sobie klawiaturę cappuccino. Siła nałogu i niezgrabnych kończyn ;o) Temu nic rozsądnego mi teraz do głowy nie przychodzi (nie znaczy, że mi wcześniej przychodziło, i tu wiatr z żagli niektórym komentatorom zabieram ;o) Napisałem smsa do NB (narkotyk B) i zauważam u siebie, póki co, to lekką zmianę. Już nie czekam tak na jej odpowiedź, to dobry znak. Trochę się uodporniłem. Nawet nie posłałem smsa do DN (dziewczyny z namiotu), odpisałem tylko CA coś, i wymieniłem parę maili z DT. Zapomniałem o którejś? żeby to nie były platoniczne znajomości, to pewnie bym tu teraz sam nie siedział, w pustym mieszkaniu, z ładnym widokiem na wieczorne niebo :o) Tu niebo jest chyba prawie zawsze ładne, nie wiem dlaczego, może dlatego, że na północny wschód ? Może dlatego, że nic mi go nie zasłania? Było mi dzisiaj dosyć smutno. To może było powodem, że do NB napisałem, chociaż pewnie nie jedynym. Po prostu, wracając do smutku, myślałem o tym, jak było kiedyś, próbując złapać wątki moich zagubionych uczuć. Ogólnie, to mi to raczej pomaga. Gdy czytałem kiedyś w książkach, że ktoś się nad dzieckiem niespecjalnie rozczulał, to myślałem, "eh, u mnie wcale tak źle to nie było". I do dzisiaj tak myślę. Bo w sumie nie wiem. Wiem, że musiałem kiedyś, ze starszym trochę ode mnie kuzynem, ciężkie żelbetonowe płyty na wjeździe na podwórko układać, miałem może 15, czy 16 lat, nie wiem. I jedna z płyt, którą mój kuzyn podtrzymywał łomem, upadła mi na dłoń, gdy pod nią piasek wygładzałem. Bo płyty trzeba było kłaść w rowkach, wysypanych piaskiem, który się wygładzało, ręką w rękawicy. Pamiętam, jak widziałem ten łom, osuwający się z krawędzi płyty i potem jak siedziałem, na schodkach domu. Czekając, aż ojciec z kuzynem skończą, by wyjechać samochodem. Podejrzewam, że dało by się i tak wyjechać, bez układania tej płyty do końca, jakby ojcu na czasie zależało. Ale mu chyba nie zależało, kto wie. Dobre było z tego wszystkiego to, że mając gips na ręce nie musiałem mu przez jakiś czas pomagać. Ogólnie, to zapomniałem zupełnie, że mój kuzyn kiedyś u nas był. On sam mi o tym przypomniał "układaliśmy płyty, pamiętasz?". Chyba długo u nas nie pozostali, bo ciotka powiedziała mi, w zeszłym roku, że wtedy szybko wyjechali. Dlaczego? Bo ona nie mogła znieść, jak nas ojciec traktował. "No, dziękuję za wsparcie"-pomyślałem. Ale co miałem jej powiedzieć, jak ona marzy o tym, żebyśmy się z moim ojcem wreszcie pogodzili, bo on jest stary i już się nie zmieni. ;o)