Z PTSD

Ale sie ku..a spalam od srodka, cos mnie dusi. Skad sie ten stres bierze? Czy to naprawde wychodzi cos ze starych czasow, dodane do rzeczywistosci? Zaczal sie sezon otwartych basenow, wiec wskocze do wody, splucze troche tego cholerstwa z moich zwojow mozgowych, reszte wysuszy slonce. W weekend jade z J w skalki, troche mi sie nie chce, wolalbym z jakas, z ktora cos ciekawego moze sie wydarzyc. Ale przynajmniej sie wyspie i troche natury zaznam, moze jeziorko w lesie zalicze.

Byłem dzisiaj na rowerze, padało, wróciłem do domu, słońce świeci. Wczoraj ścianka z J, prawie, że się nie pokłóciliśmy, ale to nie moja dziewczyna, więc nie ma po co się kłócić :) NB (narkotyk B) do mnie smsa napisała, coś w stylu, że myśli o mnie. Możliwe, że przegapiłem jej urodziny, ale ona mi nigdy nie składa życzeń. A może tak zagadała, jak zwykle, nie wiadomo po co. Walczę dalej, próbując, czy musząc trochę roboty papierkowej zrobić. Raz robi mi się gorąco, raz mniej. Coś w moim mózgu jest pokręcone, ale piję kawę, to najczęściej pomaga.

W sumie, to jakos tak zawsze wyladuje, ze mieszkam poza miastem. Przygladam sie moim lekom. Gdy mam energie, to z nimi walcze, gdy mniej, to odpuszczam, chyba, ze inaczej sie nie da, to pije wtedy kawe, czy mocna herbate i robie to co trzeba. Sporo energii mnie to wszystko kosztuje, tak mi sie wydaje. Z drugiej strony latwiej mi teraz zauwazyc granice leku, ten impuls, ktory powoduje, ze zaczyna mi sie robic goraco, cos zaczyna mnie tlamsic, przydusza, wciska w lozko, lub krzeslo, przeskadza sie poruszac, czy nawet rozsadnie myslec. Kiedys uciekalem w milosci, czy zakochania. Myslalem o tej jedynej, dzieki ktorej bylo by mi lepiej. Pisalem do niej, albo odurzalem swoj mozg wyobrazeniem o niej. To pomagalo, jak kazdy narkotyk. To znaczy, na chwile, potem bylo gorzej. Jednak moze jest troche lepiej, bo zamiast rozwalac sie przy jakichs sportowych wyczynach jezdze sobie na rowerze, to znaczy, gazuje, jak to sie u nas mowilo. Mozna sie fajnie wyzyc i sporo ptakow sie widzi, nawet pijawki w

Ciekawe, prawie caly czasa czuje niepokoj. Kiedys uciekalem w sport, teraz moze mi sie to lepiej udaje wytrzymac, a moze jest tego niepokoju mniej. Jest mi po prostu goraco, od srodka, tak, jakbym mial pusta, rozgrzana przestrzen miedzy cialem i skora. W sumie, to jest to nawet interesujace uczucie, tyle, ze w miare nieprzyjemne. Rownoczesnie przeszkadza mi cos w robieniu prostych, zwyklych rzeczy. Wiadomo, istnieje cos takiego jak prokrastrynacja, czy jak to sie nazywa. Dusze sie i uciekam w filmy, a dzisiaj ide znowu na scianke. Na paletki nie chodze, bo czekam, az mi sie sciegno Achillesa do konca wygoi, za to jezdze na rowerze, to tez fajne, bo mieszkam w spokojnej okolicy.