21

˛Tak sobie słucham ostatnio Green Day, 21 guns, chociaż mi tekst jako tako nie podchodzi, bo jest za bardzo, tego no, pesymistyczny. Ja jestem za walką, w ten, czy inny sposób. Myślę, że jakbym nie walczył, to może bym już nie żył, albo był okropny ;) Eh, ciekawe, ale chyba bym nie żył. Tyle, że co to za gadanie, jestem jaki jestem i raczej walczę, choćby z przecinkami jak piszę, albo z pająkami, które L straszą. L jutro rano będzie, może dzisiaj w nocy, bo może pracuje. Oczywiście, nie powie po ludzku, ale jutro rano ma być, bo przychodzą od kabla, i jak jej nie będzie, to ją zabiję, a dokładniej mówiąc, pojadę z nią dzień później do jej miasteczka, bo ją tam mam w piątek po drodze zabrać. Dużo ostatnio opowiadam znajomym o L. Ale ogólnie, to siedziałem sobie w pracy, po prostu wsłuchując się w mój lęk, próbując nie uciec. Myślę, że sporo lęku miałem w młodości. Każdy powrót do domu, czasami oberwałem w szkole od paru. Tak sobie po prostu myślę i tyle. Czytam o tych wszystkich częściach mózgu, co jak, gdzie. W domu musiałem się zgłaszać wieczorem z pasem. Czyli czekać czasami prawie cały dzień, wiedząc, że wieczorem zostanę ukarany. Choćby za to, że miałem stare śniadanie w teczce szkolnej, albo ośle uszy w zeszytach. W sumie, to powód się chyba zawsze jakiś znalazł. I myślę, że gdy uda mi się część tego lęku z przeszłości ze wspomnieniami znowu połączyć, to łatwiej mi będzie. To by też trochę teorii odpowiadało, ale, pożyjemy, zobaczymy :)

Komentarze

  1. punkette77.blog.pl22 października 2009 20:57

    Znam nie aż tak pesymistyczną piosenkę Green Daya, w sumie jedyną jaką lubię;] staroć, bo z '94 roku
    http://www.youtube.com/watch?v=hitMpM-P-Bs
    :)

    Ech wiesz, myślę że tak właściwie większość różnych lęków czy zahamowań ma jakieś korzenie w przeszłości, a pewnie dokładniej w dzieciństwie. Bo, jakby nie patrzeć, duża większość dzieci bardzo przeżywa zachowanie swoich rodziców (nierzadko też je naśladując). Tak mi się zdaje, z własnych obserwacji, że człowiek boi się przeważnie tego, czego nie rozumie bądź nie zna. Więc jakby, tak jak mówisz, połączyć lęk ze wspomnieniem, to można by w pewnym sensie się z tym 'oswoić', może zrozumieć powody, motywy, przyczyny, przez co lęk mógłby stać się bardziej 'codzienny'. Choć nic nie przeraża tak, jak codzienność...

    OdpowiedzUsuń
  2. yellowish28 października 2009 20:42

    Moim zdaniem polega to na tym, że lęki, podobnie jak inne wspomnienia, zostały gdzieś zapamiętane. I podobnie jest z reakcjami na nie. Lęk potrzebujemy, by unikać jakichś sytuacji. Ryk tygrysa kiedyś był ostrzeżeniem. A taki 150 kilogramowy kociak potrafił łatwo kogoś schrupać ;) I jego ryk budzi(ł) lęk. Podobnie może spojrzenie jego oczu z gęstwiny. Jeśli człowiek nauczył się, że pewne sytuacje wywołują lęk, to będzie na nie lękiem reagował. Gdy odłączy się wspomnienia od lęku, wtedy gubi się ten impuls, spojrzenie oczu tygrysa, jego ryk. Wtedy jakiś inny impuls, podobny, może to samo uczucie wywołać. I nie wiedząc o tym, trudno to zrozumieć, dlaczego człowiek ma z czymś kłopoty. Łącząc spowrotem wspomnienie z uczuciem, reaguje się pewnie mniej na "inne" impulsy. Problem w tym, że większość ludzi nawet tego nie próbuje, chowają swoje złe wspomnienia, gdzieś głęboko i potem, potem nie rozumieją.
    Ja się nie boję tak codzienności, bo czym jest dla mnie codzienność?

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej