Powroty, wte i wewte

Piszę o moim dzieciństwie nie dlatego, że nie mam nic innego do roboty,
albo, że uważam, że niezależnie od tego, co napiszę, to będzie to
ciekawe. Po prostu wychodzę z założenia, że poprzez wracanie do
przeszłości uda mi się zbliżyć do moich emocji, tych, które czasami
kontrolują moje życie, czynią mnie bezwolnym.
Taka jest teoria i często praktyka. Więc sprawdzam to na sobie, bo o
mnie tu chodzi. Wczoraj, czy przedwczoraj coś popisałem i dzisiaj
obudziłem się zlany potem, śniły mi się jakieś koszmary. Bolała mnie
szczęka, bo pewnie zagryzałem zęby nocą, może zgrzytając nimi. Trochę
mnie chyba serce ostatnio bolało, więc wracam ostrożnie do mojej
przeszłości. Już parę razy zmusiła mnie do leżenia wpółprzytomnym w
łóżku, z bólem brzucha, którego nie umiałem sobie wytłumaczyć, z
gorączką. Za pierwszym razem myślałem, że to przypadek. Za drugim razem
dało mi to do myślenia. Ale ogólnie, to chodzi mi o to, że wracając do
przeszłości można tam znaleźć kawałek siebie, czyli po prostu emocje,
często związane z traumatycznymi sytuacjami. Bo pozytywnymi uczuciami
nikt się nie przejmuje, jeśli one w dodatku pomagają, a nie
przeszkadzają.
Emocje z przeszłości, kto by się nimi przejmował. Chyba nikt, ale
wracają one do teraźniejszości, budzone czasami abstrakcyjnymi
impulsami. Abstrakcyjnymi teraz, a nie kiedyś. Kiedyś odgłos
trzaśniętych drzwi w mieszkaniu kojarzył się z tym, że On ma zły humor,
że trzeba naprawdę uważać, żeby mu w drogę nie wejść. Gdy teraz drzwi
trzasną, to człowiek myśli, to wiatr, i tyle, ale gdzieś, w głębi mózgu
może się budzić reakcja z przeszłości. I zaczyna się stres.
Najczęściej ludzie, którzy mają problemy ze swoją przeszłością
zarzucają takie teorie, bo są one związane z ich własnym lękiem.
Podobnie, jak z niektórymi religijnymi ludźmi trudno o ich religii
rozmawiać, gdy oni na tym swój cały świat zbudowali. Z niektórymi się
da, może z tymi, którzy już sami na pewne tematy reflektowali.