Drzewo

Kiedyś mnie uczono w jednej ze szkółek, że "drzewo żyje, bo się zmienia, potrafi się dopasować i potrafi się dopasować, bo żyje", czy coś w tym rodzaju. To znowu coś z tej medycyny chińskiej. W sumie, to lubię te "elementy",  ziemia, woda, ogień, metal i drzewo. Jest jeszcze "powietrze", ale akurat nie w tej układance. I każdemu z tych elementów są przyporządkowane różne właściwości i cechy. Ogólnie, to chodzi o ludzi i ich problemy. "Drzewo", to jak małe ziarenko, które chce rosnąć, wyrastać do góry i gdy napotyka na przeszkodę, to się wścieka, płacze ale idzie dalej, jak wiele roślin, albo przebijając się przez asfalt, albo szukając jakiegoś innego wyjścia na powierzchnię ziemi, do słońca. Z dużo drzewa, to cholerycy, złoszczący się, że ktoś za wolno przed nimi samochodem jedzie, albo za wolno na światłach rusza. Albo też płakusie, którzy nie potrafią się za nic zabrać, wszystko jest za trudne, to znaczy, gdy mają za mało "drzewa". Po Polsku to się może inaczej nazywa. I takie "drzewa" ma problemy z wątrobą, coś im leży na wątrobie, albo są zgorzkniali, od żółci.
Miałem coś robić z papierami i czułem fale gorąca. Obserwowałem to, nie dochodząc do niczego. Poszedłem do sklepu, po prostu by się ochłodzić. Teraz też czuję to gorąco, takie od środka, jakby moja skóra miała ogrzewanie. Wiem, że to lęk, wiem, że jest on z przeszłości. Czuję niepokój, ale jestem w stanie coś robić. Zawsze coś. Kiedyś uciekałem bardziej w książki, potem w seriale. Nie chcę uciekać, chcę moje życie z powrotem. Dlatego walczę, może dlatego przyszło mi to drzewo do głowy, kto wie. Myślę czasami trochę o NB (narkotyk B), to też forma ucieczki, narkotyk. Ale kiedyś było z tym gorzej. Nie podoba mi się, że jestem sam. Ale jest jak jest. Staram się jakoś zbliżyć do mojego wewnętrznego dziecka. Kiedyś żyłem w dwóch światach, bez przyszłości. Trudniej jest żyć w jednym świecie, bo nie można uciec z jednego do drugiego.