Samotność doskwiera

Mieszkam w dużym mieście, w którym podobno prawie połowa mieszkań jest zamieszkiwana przez pojedyncze osoby, to znaczy, nie pary, czy coś koło tego. Wierzyć się nie chce. Nie wiem, czy to przez szarość nieba, czy co, czy zmęczenie, jakoś czuję się bardziej samotny niż normalnie. Może też dlatego, że nie mam planu na życie. Kiedyś coś tam chciałem, być muzykiem, wyszło inaczej. Kiedyś, jak mi coś nie szło, to myślałem "a, to się zabiję". Teraz już tak nie myślę i może też w tym problem. Kiedyś żyłem w dwóch światach, tym tęsknoty, za dziewczyną, w której byłem zakochany, bo zawsze byłem w jakiejś i tym rzeczywistym, ze sportem i normalnym życiem. W sumie, to jak się myśli, że się niedługo zabije, to nie trzeba robić planów. Jak się tęskni za kimś, kto jest odległy, to można sobie marzyć do woli, albo po prostu myśleć "gdybym był z Nią, to było by cudownie, byłbym szczęśliwy". Ale czasami byłem z Nią. I nie było cudownie. Moje lęki były czasami jeszcze silniejsze, oddalałem się od Niej, gdy ona była za blisko, a potem tęskniłem, gdy odeszła. W sumie, to trudno jest żyć w dwóch światach równocześnie, w dodatku nie planując specjalnie życia. W sumie, to chyba nie chciałem się wiązać, z kimś, z czymś. Nie chciałem nigdy więcej wylądować w takim małym piekiełku, jakim było moje dzieciństwo. W czymś, co kojarzy mi się z gorącem, takim parzącym i zimnem, ze strachem przed starym, nasłuchiwaniem, czy czasami nie wraca do domu, skradaniem się do łazienki, gdy był w domu, byle by mnie tylko nie zobaczył.
Ale, walczę dalej. Dla zasady, może o  mnie samego, w sumie, to chyba tak. Czasami nie szukam kontaktu z wewnętrznym dzieckiem. Ale zauważyłem też, że towarzystwo dziewczyn dobrze mi czasami robi, wiem, odkrycie stulecia. Facetowi jest miło w towarzystwie kobiety. Więc dlaczego jestem sam. Ciekawe ile ludzi zadaje sobie to pytanie codziennie wieczorem.
Idź spotkać parę kumpelek ze ścianki, choć mi się nie chce, ale co, będę siedział w domu przed komputerem?