Wewnętrzny konflikt

Byłem wczoraj na paletkach, przedtem na workoucie. Myślałem, że mi się słabo na tych paletkach zrobi, może dlatego, że zapomniałem o obiedzie. Wziąłem sobie wczoraj wolne i w sumie nic nie jadłem po śniadaniu, oprócz jakichś owoców i trochę czekolady. Na workoucie się trochę wykończyłem, potem paletki, potem sauna. A w głowie ciągle to samo pytanie, Australia, czy nie Australia. Gdy pojadę do Australii, to nie wiadomo ile kasy tam zarobię, o ile, na początku pewnie będzie ciężko. Co mi się tam podoba, to morze i fale i dużo przestrzeni. Tyle, że jak się pracuje, to pozostaje tylko weekend, bo wcześnie robi się ciemno. Latem jest już o 8 ciemno, inaczej niż w Europie.
Ciągnie mnie w sumie wewnętrzne dziecko, bo ma ochotę na fale. To niesamowite uczucie, surfowanie. Obok paletek, to moje ulubione zajęcie, oczywiście oprócz seksu. Tyle, że do surfowania nie trzeba nikogo, tylko fal. Morze ma coś w sobie. Mogę godzinami siedzieć na jego brzegu i wpatrywać się w fale i horyzont. To jak obserwowanie dzikiego zwierzęcia. Z drugiej strony mieszkałem już parę razy nad morzem, czy innym oceanem. Gdy człowiek nie jest blisko siebie, to nie pomaga, że morze jest w okolicy.
Gdy leżałem z dziewczyną na plaży, to było fajnie, gdy byłem sam, to robiło się strasznie pusto, gdzieś w środku, we mnie. Podobnie czuję się chyba w domu. Oglądam seriale, bo uciekam od tego uczucia. Ciągle uciekam, często nie wiedząc o tym. Nie chcę już ku... uciekać. Jak tu pozbierać te wątki?
Gdy chciałem się zabić i byłem do nieprzytomności zakochany, to wszystko było prostsze. Ona mnie nie chciała, a ja myślałem, gdybym był z Nią, to wszystko było by inaczej. Gdy coś nie wychodziło, to zawsze mogłem pomyśleć "to się zabiję". To pomagało, przynajmniej na chwilę.
Teraz ani nie mam specjalnie ochoty by się zabić, ani nie jestem zakochany. Nie mam chyba specjalnej ochoty być nieszczęśliwie zakochany. Ostatnio, o tym, żeby się zabić, myślałem jakiś tydzień temu, po spotkaniu z J.
Ile pieniędzy trzeba, by czuć się bezpiecznie, gdy człowiek nie czuje się bezpiecznie. śmiać mi się trochę chce, ze mnie samego.
W mieszkaniu mam nieposprzątane. W jednym z pokoi stoją jeszcze pudła, choć wczoraj nawet ustawiłem ostatni stół. Leżąc w łóżku, oglądając seriale na notebooku czasami zatrzymam film i zastanawiam się, co to za uczucie, które mnie w tym łóżku trzyma. Czuję wtedy ciężar i coś w rodzaju zimna. A gdy pomyślę, że mam coś zrobić, to czuję fale gorąca. Ale kiedyś robię sobie mocnej herbaty i potem jest łatwiej, ale nie zawsze. Gdy idę do pracy, to wtedy jest łatwiej. Mam jakiś rytm dnia. Wstaję robię parę ćwiczeń i jakoś dzień idzie. Jak tu schwytać moje życie, jak nauczyć się żyć?
Jak planować, gdy nie wiadomo, czy lęki tych planów nie skrzyżują? Idę przez mój labirynt i czasami wydaje mi się, że widzę jakiś kierunek, czasami, że widzę słońce, a czasami, że znowu jestem w ślepym zaułku i muszę wrócić, zrobić parę kroków do tyłu. Jak to się mówi, dwa kroki do przodu, jeden do tyłu, choć w praktyce jest to pewnie nieokreślona ilość kroków do przodu, a potem jakaś ilość kroków do tyłu. Ale, wolę to, niż stać w miejscu. Idę zaraz na paletki, a przedtem na Zumbę, bo jest w tej samej sali. Będzie dobra na rozgrzewkę, to chyba coś w rodzaju aerobiku, tyle, że przy muzyce z południowej ameryki, a poza tym, to już dawno chciałem znowu trochę potańczyć.