Labirynt we mgle

Byłem dzisiaj na ściance, z dwoma dziewczynami, jedna ładna blondynka, druga ma ciemne włosy. Nieważne. Jak się wspinam, to czasami po prostu chcę spróbować jakąś drogę. Kiedyś próbowałem na wędkę, ale jak są przewieszone, to nie zawsze się da. I jak rzeczywiście mam ochotę, to czasami polecę, za czym nie przepadam, ale motywacja, żeby drogę zrobić jest silniejsza. Staram sobie wyobrazić, że zaraz będę miał następny chwyt w ręce, czasami go trzymam, a potem spadam może ze dwa metry, czy trzy i zawisam w linie. Wdrapuję się znowu do punktu wyjścia, ostatniego ekspresu, przy którym byłem i próbuję znowu. Parę razy, aż dam radę, albo widzę, że jestem już za bardzo zmęczony. Czasami boli mnie któryś palec, ale, staram się bardziej uważać, teraz, niż kiedyś.
NB (narkotyk-B) posłała mi smsa świątecznego. Nie wiem dlaczego. Na Boże Narodzenie chyba nie posłała. Podpisała go swoim imieniem i imieniem swojej córki. Czemu nie podpisze też swojego faceta pod tym? Nie wiem.
Kiedyś widziałem 7- i zastanawiałem się, jak w ogóle na coś takiego da się wejść. Teraz męczę się z ósemkami. Kwestia treningu i podejścia. Wspinam się raz na tydzień, ale nie gorzej od tej kumpelki, która chodzi dwa razy w tygodniu. Tak się temu przyglądam i widzę, że nie chodzi tylko o to, żeby coś na siłę robić, czasami trzeba szukać technik, dróg.
Skoro mam tyle lęków i jest mi raczej w miarę spokojnie, nie licząc tych lęków i samotności, to po co do tej Australii? Z nadzieją, że tam będzie lepiej? "Brać jak dają, uciekać jak biją".
Odpisałem NB (narkotyk-B) na smsa, ale nie mam zamiaru do niej następnego pisać, chyba, że ona się znowu odezwie. A odzywa się średnio raz na pół roku.
Nie wiem, w którą stronę iść, ale po prostu idę dalej, starając się nie chodzić w kółko, w moim labiryncie przykrytym mgłą.