Droga, tak po prostu

Tak sobie siedzę i myślę, albo biegnę i myślę. Dzisiaj wstałem krótko przed 6, poszedłem biegać. Powoli zaczynam widzieć te same postacie. Jakaś szybko idącą kobietę w czapce, dwóch, czasami trzech starszych panów, jeden w czerwonej kurtce. Oni biegną w przeciwną stronę. Pod koniec mojego kółka biegłem za jakimś w krótkich spodenkach, który był szybszy ode mnie, tak, że się trochę zziajałem.
I co z tą Australią? Jechać tam, zostawić zlecenie? Czy jazda tam, to krok do przodu, czy ucieczka?
Czasami myślę o NB (narkotyk B), ale powoli znikają emocje. No i dobrze, wiem, że tak raczej będzie, ileż można. Mam w tym momencie w miarę spokojne życie, jak na mnie. To znaczy, ciągle mnie coś przygniata do ziemi, czy dusi, gdy chcę pewne rzeczy zrobić. Ciągle nie potrafię się za powyrzucanie pewnych rzeczy wziąć, czy porządne posprzątanie mieszkania, to znaczy, zrobienia porządku z tym, co jeszcze po kątach stoi, od przeprowadzki. Ale z drugiej strony, to mogę sobie iść rano pobiegać, chodzić na paletki, na ściankę.
Często mam ochotę wyrwać się z tego wszystkiego. I nie wiem, czy to szukanie wolności, czy po prostu próby ucieczki, bo lęk goni? Trudno to odróżnić.
Ale fajnie się biega rano, gdy park jest jeszcze w miarę pusty i powoli zaczyna robić się zielono. I nie myślę o tym, żeby się zabić. Szkoda by mi było tego, że teraz pracuję, by potem mieć trochę więcej luzu i nie móc z tego skorzystać.
Idę dalej moją drogą, choć nawet nie wiem, dokąd ona prowadzi.