Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało.
Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć.
Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga.
Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę inne życie, niż to tutaj? Zostawić trochę bezpieczeństwa za sobą i uciec w coś nowego. Tam jest morze, słońce, ale też może samotność. Istnieje szansa, że tam zdziczeję, czego bym nie chciał.
Nie lubię tego uczucia, gdy coś mnie dusi, gdy miałbym ochotę wstać i pobiec przed siebie. Staram się mniej uciekać. Nawet myślę, sobie, że szkoda było by teraz zginąć, czyli umrzeć, bo nie po to chodzę do roboty, żeby się tak kasa którą zarobię zmarnowała. Jesteśmy kierowani instynktami, myślę, że bardziej niż logiką. Ale zaspokajając te instynktowne potrzeby jesteśmy nagradzani przez nasz mózg, różnymi mieszankami hormonalnymi.
Nic, walczę dalej, bo nawet, jeśli uznam, że coś tam przegrałem, to wiem, że walczyłem, a poza tym, to uczę się technik walki, choćby samoobrony.