Biec przed siebie

Trochę sobie czasami odpuszczam, ale i tak nie wiem, gdzie stoję. Ciekawe, że połączenia w mózgu mają wiele poziomów, czy jak to zwał, to znaczy, jedno połączenie może przybierać wiele wartości. Co zwiększa oczywiście potencjalną pojemność pamięci.
Znalazłem fajną stronę, wikifit. Można sobie wpisać co się je, to liczy kalorie. Można też wpisać ile się ćwiczy. Stwierdziłem, o dziwo, że jak jem więcej, niż ćwiczę, to nie tracę na wadze. Kto by pomyślał ;)
Orzeszki ziemno to bomba kaloryczna. Dlatego zjadłem ich tylko trochę dzisiaj rano, bo chcę stracić na wadze ;)
W niedzielę byłem pobiegać, wkoło parku. Tak mi się dobrze biegło, że po dwóch rundkach stwierdziłem, że zrobię jeszcze jedną. Każda rundka, to trochę ponad 5 km. Czułem już potem nogi, ale, dało się wytrzymać. W sumie, to zastanawiam się nad maratonem, bo mnie po bieganiu trochę kolano sieka. Pół maratonu, to mi się chyba nie chce, to jak 4 rundki wkoło parku, wolałbym już 10 km ale w szybkim tempie, tyle, że nie mam kondycji. Lubię biegać interwały. Nie mają one pewnie sensu, jeśli chodzi o efekt treningowy, ale fajnie jest mieć powód by biec jak pokopany przez 10 minut, czy ile tam sobie wymyślę.
Te połączenia nerwowe dały mi do myślenia i stwierdzenie jednego z profesorów na youtube, że wbrew temu, co się twierdziło jakichś 20 lat temu, mózg cały czas się zmienia. Kiedyś mówiono, że do 20 roku życia coś się tam rozwija, a potem już tylko komórki obumierają. Potem czytałem, że eksperymenty pokazały coś innego, a teraz twierdzi się, że mózg się potrafi dobrze dostosowywać.
Wiadomo, cudów nie ma, ale już jako nastolatek myślałem sobie, że ludzie rozwijają się do momentu, gdy mają dzieci. Czasami mają dzieci, bo nie wiedzą, co ze sobą zrobić. I chyba tak często jest. Wiadomo, mają dzieci, bo ich do tego instynkt pcha, też mam czasami taki instynkt, ale często uznają to za wymówkę, by już nic konstruktywnego nie robić. Bo w sumie, to po co.  Na ściance jest pełno rodziców z dziećmi, w niedziele, dlatego chodzę w soboty.
Moja głowa automatycznie szuka jakichś reguł w chińskich znaczkach. Wiadomo, niektóre są. "Morze", to ładny znaczek. I nazywa się w dodatku "hai", czyli jak rekin ;) A rzeka, to "woda" która "może"  (he) albo woda która pracuje (jiang) ;) Zabawne, popatrzyłem na nazwy rzek i wszystkie nazywają się albo coś tam "he", albo "jiang", czyli rzeka.
Mniej czuję tego głębokiego smutku, gdy widzę ładne dziewczyny, czy takie, do których mnie ciągnie. Jakoś zniknął on. Może dlatego, że bardziej się moim "wewnętrznym dzieckiem" opiekuję, to znaczy, więcej z nim rozmawiam i staram się słuchać co mówi? Staram się też zmieniać wspomnienia z przeszłości. Nie uciekać od nich, ale po prostu je zmieniać. Mózg i tak się nie pokapuje co było naprawdę, a co sobie tylko wymyśliłem. Taka już jego natura.
W sumie, to prawie, że zabawne, że niektórzy ludzie boją się odkrywać zasady działania ich głowy. To znaczy, z jednej strony to wiadomo, lęki itp, a z drugiej może wyuczone podejście "i tak nic nie zrozumiesz, lepiej to zostaw". Jak kto w dodatku religijny, to ma zupełnie pomieszane w głowie czasami. Tak, jakby ten ichny bóg nie stworzył tego mózgu. W głowie jest podobno ok. 100 miliardów komórek nerwowych, jeśli każda z nich może się łączyć z 1.000 do 10.000 innych, to możliwych kombinacji jest od groma, jak gwiazd we wszechświecie ;)
Na podobnej zasadzie można twierdzić, że nie ma co zajmować się kosmosem, bo wtedy gwiazdy stracą na swojej tajemniczości. Niezależnie od tego, że i tak nie wiadomo gdzie się świat kończy ;) Wiadomo, na końcu świata ;)
Nic to, walczę dalej, nawet gdy mnie czasami dusi i przygniata jakiś ołowiany ciężarek. A dzisiaj słońce świeci, najpierw ścianka, a potem może pójdę pobiegać.