Za oknem słońce, bywało gorzej

Tak, trochę się duszę. Po części to kawa, po części niepokój przed podróżą do Australii. Jak zwykle, trudno mi się zdecydować. Czy będzie mi tam lepiej, czy jest mi tutaj dobrze.
W sumie, to gdy się nie ucieka, to jest w pewnym sensie trudniej, bo trzeba podejmować decyzje i coś robić, a w pewnym sensie łatwiej, bo i tak te decyzje często trzeba podjąć.

Wczoraj ścianka, wlazłem nawet na jedną VII. Potem masaż z J. W sumie, taki nie do końca nagi, ale dobry dla mięśni i przyjemny. Ciekawe, czy się jeszcze kiedyś pomasujemy. Poza tym, to piszemy sobie coś przez smarta z NB (narkotyk-B). To z J, z którą kiedyś coś tam krótko miałem, dwa lata temu i z NB, to jakby ćwiczenie. Kiedyś inaczej reagowałem na wieści od NB. Teraz, jakoś mi trochę przeszło. Staram się być bliżej siebie, bliżej swojego wewnętrznego dziecka. Rano budzę się i czuję niepokój, w ciągu dnia coś mnie często lekko dusi, zapiera dech. Wtedy staram się po prostu oddychać i iść dalej. To tak, jakbym żył w obcym środowisku, czasami nieprzyjaznym, czasami ciepłym. Miło było siedzieć pod koniec z J i czuć jej nagie piersi. Tak po prostu siedzieliśmy, bo każde z nas pewnie potrzebowało takiego ciepła.

Na paletkach nawet coś mi szło, w sobotę. Kumpel A mnie na jakieś zawody zgłosił, dla zupełnych amatorów. Zauważyłem, że rzeczy, które ćwiczę, po jakimś czasie wychodzą. Niektóre techniki, jakby się utrwaliły.

Tak sobie myślę, że te lęki, to duszenie się, może nigdy do końca nie przejdzie, więc muszę się z tym jakoś zaaranżować, próbować z tym obchodzić, jak z jakąś chorobą. Bo PTSD, to w sumie rodzaj choroby.
Za oknem słońce, bywało gorzej ;)

Komentarze

  1. ~madeleinevent.4 lutego 2014 00:16

    fajny tytuł :)
    może kiedyś tak nauczysz się obchodzić z własnymi lękami, że o nich zapomnisz? na zasadzie wprawy? :) pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  2. eirene4 lutego 2014 10:08

    Oj, tak- piekne słońce- nawet żyć się trochę chce;) To co z tą Australią? Lecisz? Jak coś, to wrzuć jakieś fajne zdjęcia kangurów;)
    Gratuluję zawodów! :) Mam nadzieję, że dasz znać jak Ci poszło. Zdolniacha:)

    OdpowiedzUsuń
  3. ~yellowish4 lutego 2014 22:02

    Dziękuję :)
    Pożyjemy, zobaczymy, tyle, że problem polega na tym, że czasami lęków nie czuje się bezpośrednio, ich działanie dostrzega się dopiero później.
    A niektóre po prostu się czuje, fizycznie, duszenie się i takie.
    Pożyjemy, zobaczymy, jak to dalej będzie.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  4. ~yellowish4 lutego 2014 22:03

    Do Australii, to dopiero za parę miesięcy.
    Gratulujesz jakich zawodów? One dopiero chyba w maju gdzieś będą ;)
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  5. eirene5 lutego 2014 09:08

    No że będziesz startować- trzeba jakoś sobie radzić, żeby startować:)

    OdpowiedzUsuń
  6. ~yellowish5 lutego 2014 13:37

    Fakt, coś tam sobie trzeba radzić, ale to dla zupełnych amatorów ;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Prince of Pain9 lutego 2014 22:46

    Jedź ;)
    Ostatnio też się zastanawiałeś, a jednak później okazało się, że było warto ;)
    Z dziewczynami też coraz lepiej, więc może jesteś na dobrej drodze :)
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  8. ~yellowish9 lutego 2014 23:25

    Nie chodzi mi o urlop w Australii, ale o wyjazd na parę lat, bo inaczej, to mi się australijska wiza do pracy skończy, jak tam ze dwa lata nie pobędę.
    Nie wiem, czy z dziewczynami lepiej, myślę, że tak samo, chociaż, może inaczej się to widzi, jak się moje notki czyta.
    Myślę, że ogólnie, to jakoś lepiej się czuję, choć trochę. Tak mi się wydaje, ale nie jestem pewny.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej