Kółko chomika

Dzisiaj nawet dało się wytrzymać. Piłem kawę na zmianę z zieloną herbatą. Nawet się nie dusiłem, to znaczy, nic mnie nie dusiło.

Często staram się łączyć z wewnętrznym dzieckiem. Rano, gdy się budzę, to wracam do przeszłości. Mówię sobie "starego nie ma, jesteś bezpieczny". Wracają sceny z przeszłości, gdy budziłem się i nasłuchiwałem, czy stary jest, czy słychać jego chrapanie.
Gdy chrapanie było słychać, do dobrze, można było po cichu wstać, jak najciszej się ubierać. Nawet nie wiem, czy zęby czyściłem czy coś. Nawet nie wiem, czy się czasami nie odlewałem w ogródku, czy w piwnicy. Najważniejsze było wyjść z domu, tak, żeby go nie spotkać, albo, żeby nie musieć się meldować, że się wychodzi. W stylu "melduję posłusznie, że idę do szkoły na 8.15 i wracam od 13.30", czy coś w tym stylu. Gdy to piszę, zaczynam się tak minimalnie dusić, albo lekko mi oddech zapiera. Dlatego wracam do tych czasów, bo tak, to one i tak wracają do mnie. Duszą mnie za dnia, lub w nocy.
Nie odmeldowywanie się było niebezpieczne, bo jak szedłem do szkoły, to mi raczej nic nie zrobił, ale jego skutki. Czasami miałem niewyczyszczone buty, byłem nieuczesany, tak jak on chciał, czy cholera wie co, plama na mundurku. Wtedy słyszałem "zgłosisz się do mnie wieczorem z pasem". Albo "zgłosisz się z wyczyszczonymi butami". Wtedy można było oberwać, czyli dostać po prostu w pysk, albo po głowie.
Chociaż, zasłaniać się nie było wolno. To było uznawane jako oznaka buntu, czy nieposłuszeństwa, czy ch.. wie co jemu tam po głowie chodziło, psychopacie.

Teraz siedzę w mieszkaniu, sam, na chwilę wróciły te czasy. Z kasety muzyka nagrana z radia "die perfekte Welle", czyli, idealna fala.
W kuchni mam radio, cd, magnetofon. Ktoś by pomyślał, że to stary sprzęt, ale ma on parę praktycznych rzeczy. Włączam kasetę, a mam tylko jedną, z piosenkami, które tak czasami nagrywam, gdy mi się jakaś spodoba. Włączam radio, z fajną muzyką i gdy zaczynają gadać, to wystarczy jeden przycisk i przełączam na grający cały czas magnetofon. I dlatego, że kaseta cały czas leci, niezależnie od tego, czy radio włączone, czy nie, to po przełączeniu nie słyszę tego samego, tylko coś innego.

Myślę, że muszę jechać do tej Australii, żeby się wyrwać z tego kółka chomika, w którym chyba jestem. Czasami brakuje mi cierpliwości, często mam wiele lęków, niektóre cały czas, ale widzę też, że w niektórych rzeczach po prostu trzeba iść do przodu. Jak z chińskim. Nagle okazuje się, że coś tam potrafię przeczytać w łatwym komiksie, znaki powoli zaczynają się układać w całość. To dodaje motywacji.

Myślę, że kontakt z wewnętrznym dzieckiem jest dla mnie ważny, jak i decyzja, że po prostu muszę walczyć. Możliwe, że ta walka nigdy się nie skończy, jak walka w świecie zwierząt. Ale tak czasami po prostu jest.