W sumie, to najtrudniej jest uwierzyć, że można coś zmienić.

Czasami czuję zimno od środka, wtedy wiem, że lęki się zbliżają. Przyłapuję się na tym, że leżę na łóżku i oglądam jakiś serial, zamiast robić, no właśnie, to co może bym chciał robić. Ale gdy czuję to zimno, to po prostu uciekam. Łatwiej uciec w jakiś serial, wtedy żyje się czyimś życiem. Nie czuję wtedy tęsknoty, za kimś, czy nacisku na klatce piersiowej, czy tego zimna, jakiegoś, takiego trudnego do zdefiniowania.

W robocie udało mi się zrobić coś, co sprawia mi satysfakcję. Myślę dużo o tym wyjeździe do Australii. Nie wiem, czy chcę tam jechać. Coś we mnie chce, coś nie chce. Ale jestem świadom tego, że moje lęki, moje emocje, często kierują moimi myślami. Widzę to po czasie.
Myślę, że przydała by się jakaś dziewczyna w moim życiu.

Pies sąsiada szczeka, trochę wyje. To jeden młody. Były trzy młode, matka, ich właścicielka, uzależniona od narkotyków, główny lokator i smród z ich mieszkania.
Teraz jej nie ma, na to wygląda. Głównego lokatora nie rozpoznałem na ulicy, a może to nie był on. Ale chyba on, bo psa rozpoznałem, tego, który teraz wyje.
W sumie, to w porównaniu z tą kobietą, to wcale nie jest ze mną tak źle. W porównaniu z sąsiadem z dołu, to też nie.

Byłem dzisiaj u kumpla pograć w duecie na gitarze. Fajnie się grało, choć duet bardzo prosty. Potem nie było treningu, bo był mecz, więc pewnie odwołali. W sumie, to chyba wcale nie tak źle, bo w sobotę ostro trenowałem, wczoraj byłem na ściance o potem zrobiłem 6 kilometrów w szybkim tempie. Do ścianki też mam ze 6 kilometrów rowerem.
Na treningu w piątek grałem z jednym, który mnie ostatnio ograł. Znowu przegrałem dwa sety, ale mało brakowało, a byłbym wygrał. Zagraliśmy jeszcze jednego, którego wygrałem i R już nie chciał grać, mówiąc, że był biegać i pływać w poprzednie dni i nie może biegać.

Byłem w jeziorku, niby kąpielisko, z ratownikiem, ale nie powiedzieli, że są tam larwy, które się rzucają na kaczki, a przez pomyłkę często na ludzi.  Teraz mi się swędzące krosty porobiły.
Po prostu walczę, jak chociażby siedząc tutaj. Na ile pojadę do tej Australii? Nie wiem. W sumie, to może luksus, mieć taką możliwość.
Na ściance idzie mi lepiej. Wchodzę na siódemki, to znaczy, na większości muszę jeszcze robić przerwy, jedną czy dwie. Ale udało mi się przejść moją ulubioną 7+, póki jej nie zdemontowali, z powodu zawodów. W szóstki już prawie nie wchodzę, chyba, że na rozgrzewkę, bo szkoda mi czasu. Siódemki są ciekawsze. Czyli jednak wspinam się lepiej, niż kiedyś. Parę lat temu, jak się rzadko wspinałem, to 5+ wydawało się być trudne. To dodaje odwagi, mam wrażenie, że jakoś coś się do przodu posuwam. To dodaje chyba odwagi.

Chcę walczyć dalej, o to, by nie musieć tak uciekać. Kiedyś myślałem, że te lęki, czy smutki kiedyś przejdą, ale może one nigdy nie przejdą, więc po prostu walczę, starając się znaleźć swoje miejsce. Chociaż, z drugiej strony, to ból zniknął. Kiedyś życie po prostu cholernie bolało, jakby człowiek był okładany batem. Chciałem się zabić. Teraz, to nawet myślę, że szkoda by było teraz umierać. Po tym widzę, że coś się zmienia.
Staram się mieć dużo kontaktu z wewnętrznym dzieckiem. Kiedyś oskarżałem go o to, że mi tak przeszkadza. Teraz jest jakby częścią mnie, bo w sumie, to jest częścią mnie. To nie jego wina, że miałem psychopatycznych rodziców, a przynajmniej starego. W sumie, to każda minuta, gdy udaje mi się uciec od lęków, jest dla mnie chyba ważna. Wiadomo, nie każda, chodzi mi bardziej o to, że za każdym razem, gdy uda mi się spod tego ciężaru lęku, jak ciężkiego głazu, choć na chwilę oswobodzić, to staram się to zapamiętać.

W sumie, to najtrudniej jest uwierzyć, że można coś zmienić.

http://www.youtube.com/watch?v=KtUJK__WIR0