śmierć za zakrętem

Aktor Robin Williams nie żyje. Lubiłem go nawet. Podobno popełnił samobójstwo. Jak tu w telewizji mówili, męczyły go demony, od środka, ciemna strona jego życia. Był wywiad w porannej telewizji, z facetem, który z nim przeprowadzał wywiady.
Nie chodzi mi tu, w tym komentarzu o Williamsa. Po prostu myślę sobie, w takich momentach, że psychologia, czy psychoterapia czasami nie potrafi pomóc. Mimo, że facet miał kasę i stać go pewnie było na wielu specjalistów, to nie potrafili mu oni pomóc. Jak widać na załączonym obrazku. Depresja jest śmiertelną chorobą, podobnie jak PTSD, czy inne takie.

W sumie, to cieszę się, że się nie zabiłem i że raczej nie mam myśli samobójczych. Wiem, że kiedyś niewiele brakowało, skręcenie kierownicy samochodu, czy wypłynięcie gdzieś daleko w morze. Czasami leżałem na plaży, gdy jeszcze gdzieniegdzie były płachty śniegu. Przemarzłem, ale nie czułem zimna, nie czułem niczego, po wstrząsie spotkania z jakąś ex. Nie byłem po tym nawet chory. Planowałem sobie, jak mógłbym się zabić. Jak niektórzy, kładąc się w zimnej wodzie, pewnie bym się do tego upił. Nie zabiłem się, ale śmierć była chyba blisko, a może daleko, trudno to wyczuć. Nie szukałem chyba śmierci, ale nie uciekałem też od niej. Surfowałem sam, lądując czasami nieporadnie. Wystarczyło by wtedy, żebym stracił przytomność uderzając głową o dno, czy obrywając deską w głowę. Nie powinno się surfować samemu, jak i nie jest za bezpieczne wspinanie się samemu bez ubezpieczenia.

Co chcę powiedzieć. Udało mi się przeżyć i mam rzadko myśli samobójcze. Dlaczego? Wiadomo, po części chyba ze względu na pracę nad sobą samym, nad tymi demonami, tymi czarnymi miejscami gdzieś we mnie, w moim brzuchu, w mojej głowie. Gdy do nich wracam, gdy staram się połączyć z wewnętrznym dzieckiem, to może rozjaśnia to trochę te lodowato zimne miejsca. Tą ciemną jaskinię z soplami zwisającymi z sufitu. Czuję wewnętrzne zimno, gdy o tym piszę, ale tu też jest chłodno, w tej kafejce. Kafejki to moje miejsca ucieczki, tu mogę pisać, czy uczyć się. W domu jest mi trudniej.

Dlaczego RW się zabił? Nie wiem. Pewnie miał popieprzone dzieciństwo, wiadomo, to nie powód, ale często się do tego przyczynia. Jak u Cobaina, czy innych, wielu innych.

Możliwe, że mam trochę szczęścia, że jeszcze żyję, że dalej gram w grę w życie. Staram się pracować nad tym, żeby śmierć, samobójstwo, nie przekreśliły mojej drogi. Bo nie miało by to sensu, gdy jestem w miarę zdrowy i nie jest mi tak źle jak kiedyś. Pewnie społeczeństwo dorośnie do tego, żeby uznawać problemy natury psychicznej jako rodzaje choroby, schorzenia, jak grypa, czy angina. Jak mi znajoma napisała, w Nepalu, gdzie ona akurat mieszka, wyklucza się ze społeczeństwa kobiety, które mają po porodzie kłopoty urologiczne, czy jak to zwał. Ciemnota i zacofanie. Jak w Europie, 300, czy 50 lat temu, a w niektórych przypadkach do teraz. Też pewnie jestem ciemny, we wielu dziedzinach, zdaję sobie z tego sprawę. Wiem, że czasami jestem po prostu głupi. Do tego też muszę się przyzwyczaić, gdy chcę połączyć mój świat wyimaginowany, z tym istniejącym, przynajmniej, z wyobrażeniem tego, jaki jest ten rzeczywisty.
Każdy dzień, to walka. Mówię to sobie, jak nic mi się nie chce. Jak dzisiaj rano. Pomyślałem sobie, że moje myśli znowu poszły w jakieś zwoje w mózgu, te, które powodują uczucie beznadziejności i lęku. Czasami mówię sobie "to przejdzie", czasami sama myśl, że to tylko zła dróżka w mózgu, pomaga, by wstać i zrobić parę ćwiczeń, na początek dnia. Zrobić coś, co w danym momencie nie ma sensu, ale wiem, że potem, za parę godzin będzie miało.