Bieg z przeszkodami, w głowie. Odważna mrówka.

Rano budzę się, wita mnie niepokój. Muszę parę rzeczy, a przynajmniej jedną, z mojej listy zrobić, bo mnie terminy gonią. Gdy pomyślę o tym, czuję jak mi coś splot słoneczny ściska. Za chwilę moje myśli uciekają gdzieś dalej, nacisk na splot słoneczny przechodzi. Myślę znowu o tym, co muszą zrobić, nacisk i niepokój powracają. Tak sobie wtedy myślę, że logika myśli sobie jedną rzeczy, a emocje robią swoje. Nie jest to nowa myśl.
Leżę w łóżku i nie chce mi się wstać, ale na 7 jestem na siłowni umówiony i głupio by było nie pójść. Więc wstaję. Robię nawet parę ćwiczeń.
Wczoraj łaziliśmy przez prawie 4 godziny po pagórkowatym lesie, w bardzo szybkim tempie. A znowu o mało co, a by nastąpiła na węża. Ja o mało co, nie nastąpiłem na żabę. Wąż się wystraszył, schował od razu pod jakimś pniem, szkoda, bo chciałem mu zdjęcie zrobić.

Wyczytałem, że ten wąż, to jakoś małooki coś tam. Poprzedni to był pyton. Ten trochę jadowity, ale nie śmiertelny. Poszedłem przy okazji na stronę organizacji od antidotum. Radzili co zrobić, jak kogoś coś dziabnie. W sumie, węże, to jeszcze małe piwo, gorzej, to niektóre te meduzy, w morzu. Cała strona była pełna linków do różnych stworzeń, które mogą być w miarę niebezpieczne. Od pająków, poprzez jakieś stonogi. Mnie tu tylko czerwona mrówka wlazła na nogę, agresywna była. Nie chciała wcale uciec, jak ją strząsnąłem, wystawiała szczęki i by mnie pewnie dziabnęła, gdybym ją próbował dotknąć. Była większa od komara, tak chyba dwa razy większa.

Ale gdy rano leżę, to nie myślę o tym, a raczej wpada mi do głowy, że powinienem pracować, że jestem sam, że lęki mnie gonią. Zaczynam się czuć smutny i bezradny. Wiem, że to emocje, a nie logika. Logika mi mówi "weź się w garść i rób coś". Więc wstaję, idę na siłownię. Potem siedzę w domu, aż się poderwę, by iść do kafejki. Muszę po prostu walczyć, używać mojej logiki, gdy wiem, że emocje nie pasują do rzeczywistości. Emocje i lęki przedstawiają mi obraz świata, który w danym momencie istnieje tylko w mojej wyobraźni. To jakby wejść na jakąś ścieżkę myślową, czy może raczej emocjonalną. Idzie się nią w miarę bezpiecznie, bo jest szeroka i znana, ale donikąd nie prowadzi, a poza tym, idzie się przez błoto, brodzi się i czasami po prostu staje. Więc muszę pracować nad nowymi ścieżkami, takimi, które mnie z doliny wyprowadzą. Lęki, to wyuczone emocje, bo uczono mnie za dziecka bezradności, gdy mnie bito.

Nikt od siebie mnie nagle nie zacznie uczyć czegoś innego, chociażby dlatego, że nie jestem już dzieckiem, więc muszę uczyć się sam. Tak już po prostu jest. Dlatego wracam też do mojego dzieciństwa, by moje emocje jakoś próbować uporządkować, bo na tym też jedna z metod terapeutycznych polega.
Nie jest prosto, ale tak już też jest w naturze, często trzeba walczyć, a nie szukać wymówek. To trochę jak bieg z przeszkodami, jak się ma lepszą technikę, to łatwiej. Ale bez treningu i tak nic z tego nie będzie, bez pracy nad tym i ćwiczeniami, samo nic się nie zrobi.

Co do biegania, to dzisiaj biegałem na tej ichnej taśmie, na siłowni. Pobiegłem przez parę minut 14 km/h, zaczynam się wtedy pocić. Mimo wszystko, bieganie na zewnątrz jest bez porównania fajniejsze.

Taka mała mrówką, była mniejsza od mojego palca, a nie uciekała, tak mi to teraz przyszło do głowy.