Szukanie drogi, czy schematu

Nie chodzę do pracy, ludzie pytają mi się, że jestem już na emeryturze, czy coś. Dzisiaj fryzjer mnie o to zapytał, gdy płaciłem. Pytał raczej oczekując zaprzeczenia, pewnie mają jakieś specjalne akcje, czy cholera wie co, dla rencistów, czy emerytów, czy co.
W każdym razie, to pomyślałem sobie, że jestem już stary i do niczego. Po co jeszcze coś tam trenuję, jak to nie ma sensu.
Przyzwyczaiłem się do tego, żeby obserwować moje myśli i emocje.
Dziecko skośnookie tu skacze na stole, na bosaka, ale go szybko zdjęli.
W każdym razie, to zainteresował mnie ta automatyczna myśl - Do niczego się nie nadajesz, to śmieszne i bez sensu co robisz, co sobie ludzie pomyślą.
To - Nic z ciebie nie będzie - chodzi chyba za mną całe życie.
Czy próbuję sobie udowodnić, że mam rację bytu? Przez całe dzieciństwo stary mi powtarzał, że nie jestem nic wart. To gdzieś w mojej głowie siedzi, myślę sobie.
Co za bezsens.

Emocja, gdy mam wrażenie, że jestem do niczego, że się do niczego nie nadaję, jest dosyć silna. Dusi mnie ona.
Myślę, że ona mi też mówi, że nie ma sensu kończyć książki, choćby dla siebie, bo ona i tak będzie do niczego.
- Ogólnie, to ja jestem do niczego - mówi mi coś w głowie.
Nie mogę sobie powiedzieć, że po prostu jestem. Muszę sobie udowadniać, że jednak coś potrafię zrobić, że nie jestem aż taki głupi, że coś potrafię zrobić.
To żmudne.
Wiele ludzi po prostu sobie żyje. Ja chyba nigdy sobie tak nie żyłem. Nie miałem beztroskiego dzieciństwa, a potem nie było dużo lepiej.
W sumie, to chyba teraz jest jeden z najlepszych czasów w moim życiu. Nie męczą mnie tak emocje, nie rzucają mną tak o ściany.
Fajnie też było w szkole muzycznej, praktycznie zanurzonym w świecie muzyki, z przyjaciółmi, którzy robili to samo, potem z dziewczyną, w tej samej szkole.

Teraz, mimo, że jestem sam, mam trochę więcej spokoju w sobie. Nawet mnie już ptaki za oknem, budzące mnie rano, tak nie wkurzają.
Udaje mi się zrobić moje punkty, codzienne. To nadaje mojemu życiu jakiś sens, przynajmniej w ciągu dnia.
Możliwe, że poranna medytacja pomaga. Pozwala znaleźć właściwy dystans to życia. Jestem taką małą kropką w kosmosie, a przejmuję się byle głupotami.
Więc dalej walczę, próbując oddzielić wyuczone schematy, dołujące mnie, od tych, które dają mi coś tam energii, pozwalają iść do przodu.