Emocje nie są niezmienne

Im dłużej się nad tym zastanawiam, im więcej sobie o tym piszę, tym bardziej wyraźny jest obraz tego wszystkiego, emocji, reakcji, bólu, lęku, smutku.
Większości oczywiście nie rozumiem, o wielu rzeczach na pewno nie mam pojęcia, ale moje podejście niewątpliwie się zmieniło.

To co się ze mną dzieje, było dla mnie kiedyś zupełnie niezrozumiałe. Coś mnie bolało, nie wiedziałem co, czułem głęboki smutek, chciałem się zabić, czułem się bezradny.
Robiłem różne zwariowane rzeczy, narażając swoje życie i zdrowie.

Emocje, te które miałem, były jakie były, bo jestem popieprzony, uważałem.
Owszem, nadal mam ich wiele, lęku, bezradności, tyle, że teraz wiem, że to wyuczone, w dużej mierze, schematy reakcji.
Reakcje emocjonalne nie różnią się wiele od jazdy na rowerze. Zostały one zapamiętane, w Amygdali, Hipokampusie, Thalamusie.
Ktoś wspomina starą miłość, dlatego, że tak mu się to w głowie utrwaliło, pogłębia się, poprzez powtarzanie. Jest się nagradzanym dopaminą za wspominanie.
Jak alkoholik pije alkohol, tak ktoś wraca do "przyjemnych wspomnień", uciekając od rzeczywistości.
Nie mówię, że takie wspomnienia są zawsze złe, czy coś, ale mogą stwarzać problem, gdy zastępują normalne życie, gdy są ucieczką, jak alkohol, gdy się człowiek potem jeszcze gorzej czuje i nic nie jest lepsze.

Mnie dzieciństwo uczyło bezradności, poprzez psychopatycznego ojca.
Teraz często reaguję jeszcze według tego schematu -- jestem do kitu, nic się nie da zmienić.
Na tym polega ten taniec na pineskach.
Wiedząc o tym, że tak reaguję, bo tak mnie tego nauczono, łatwiej mi teraz zmienić moje spojrzenie na pewne sprawy, wiem, że sam mogę zmienić swoje odczuwanie pewnych rzeczy.
Nie mam już myśli samobójczych. Nie dlatego, że nagle zniknęły, ale dlatego, że pracowałem nad tym, latami.
Zmieniałem mój wyuczony schemat zachowania - To ja się
zabiję.
Problem oczywiście w tym, że jak człowiek siedzi w tym schemacie myślenia "nic się nie da", to nie próbuje nawet nic zmienić. Wiem, bo latami tak się sam w sobie tłamsiłem. A przedtem jeszcze, całe dzieciństwo, uczono mnie tego, że nic nie poradzę, stary mnie bije, gdy ma zły humor, pech, taki świat. Nie poradzę na to, że istnienie jest bolesne, bo tak już jest.
Wiem, że można zmienić swoje podejście do świata, ten schemat myślenia, który mi poje..ny Stary wbił w głowę.

Nie twierdzę, że moje życie jest teraz cudowne, mieszkam sobie na chmurce nad jeziorem i jem ambrozję na śniadanie.
Czasami padam mordą na bruk, ale trudno, c..j z tym myślę sobie i próbuję dalej.