Obserwacje lęków, ciąg dalszy.

No i jakoś to idzie. Pracuję, uprawiam ekscesywnie sport, znaczy się, paletki. Mam jakieś pajączki w oczach, to może od kawy, której za dużo piję. Mają tu automat, z dosyć dobrymi kawami, więc piję tego sporo.

Zauważyłem, że moje podejście do lęków trochę się zmieniło. Być może, że przyczyniła się też do tego praca nad nimi. Staram się nie zapominać, żeby głęboko oddychać, gdy jestem zestresowany. Oczywiście, nie zawsze mi to wychodzi. Czasami zrobię, czy palnę coś głupiego, choć ostatnio udało mi się załatwić parę rzeczy, przez telefon nawet.
-- Ch.j z tym -- myślę sobie, gdy mnie coś stresuje, to co mam zrobić.
-- Co się tym k..a tak przejmujesz.

Czasami siedzę w kafejce i jem obiad czując niepokój. Wiem, że jest on raczej bezobiektowy, bo nic mi tu nie zagraża. To po prostu wyuczona reakcja, jak u komandosa, czy jakiegoś oszołoma. Jestem przygotowany na atak, to znaczy, jakaś część mojego mózgu.
Dzisiaj byłem w stołówce studenckiej i tego nie miałem. No właśnie, dlatego się to ciekawie obserwuje.

Dzisiaj jechałem na rowerze po poprzez rozpuszczający się śnieg. To dobre ćwiczenie na koncentrację, choć najgorzej było tam gdzie mieszkam, bo to koło wielkiego parku, więc trochę chłodniej.