Łatwiej w kafejce
Siedzę na zewnątrz, na tarasie kafejki. Piszę sobie coś tam, tutaj też. W domu musiał bym się umęczyć, żeby do tego siąść, tutaj jakoś łatwo idzie. Za cenę jednego cappuccino mogę w spokoju popisać.
W domu na samą myśl o tym, żeby usiąść do pisania zaczyna się dusić, to znaczy czuję ciężar na klatce piersiowej, automatycznie płycej oddycham. Czasami robi mi się gorąco, wtedy wiadomo, otwieram drzwi balkonu, to trochę pomaga. Najtrudniej jednak zabrać się za to pisanie, czy robienie czegoś. Normalka.
Tutaj zamawiam sobie kawę, siadam, wyjmuję komputer i po prostu piszę.
Wygląda jednak na to, że w domu jest mi trudniej. To też nic nowego, ileś tam naście lat dom odczuwałem jako niebezpieczne więzienie i starałem się go unikać, jak się dało. Tak mi pewnie pozostało, w niektórych zwojach mózgowych.
Blondi odezwała się z Kanady. że też jej się chce codziennie pracować, bo ma tylko jeden dzień wolnego. Ale, kto wie, co w jej zwojach mózgowych się kręci.
Za tydzień mam dwa tygodnie urlopu. Chyba to przesiedzę w domu. Jakby się ktoś dziwił, to mój ostatni "urlop" trwał ponad dwa i pół roku. Teraz biorę urlop, w sumie trochę ze względu na sugestie klienta, bo on ma mniej kasy w tym roku.
Ciekawe jak to będzie, siedzieć tutaj przez dwa tygodnie. Mógłbym pojechać do Chin, czy do innego miasta, ale nie chce mi się. Postaram się zrobić trochę porządku z moim zawalonym mieszkaniem. Może uda mi się sprzedać ten aparat. Kto wie.
Idą stąd, dla przyzwoitości, bo nie chcę siedzieć godzinami przy jednym cappuccino, choć na zewnątrz nikogo nie ma.
Wczoraj poszedłem jednak na paletki, mimo lekkiego bólu w nadgarstku. Jakoś mnie tam specjalnie nie bolało, ale trochę poćwiczyłem z Tajlandką, pogadałem z ludźmi, potem ćwiczyłem z jedną która była kiedyś dobra w niektórych sportach. Ogólnie, to dzień przeleciał. Tam też piszę sobie w kafejce, przy kawie.
Chciałbym tak umieć pisać w domu, jak piszę sobie w kafejce. Jak to zrobić?
W domu na samą myśl o tym, żeby usiąść do pisania zaczyna się dusić, to znaczy czuję ciężar na klatce piersiowej, automatycznie płycej oddycham. Czasami robi mi się gorąco, wtedy wiadomo, otwieram drzwi balkonu, to trochę pomaga. Najtrudniej jednak zabrać się za to pisanie, czy robienie czegoś. Normalka.
Tutaj zamawiam sobie kawę, siadam, wyjmuję komputer i po prostu piszę.
Wygląda jednak na to, że w domu jest mi trudniej. To też nic nowego, ileś tam naście lat dom odczuwałem jako niebezpieczne więzienie i starałem się go unikać, jak się dało. Tak mi pewnie pozostało, w niektórych zwojach mózgowych.
Blondi odezwała się z Kanady. że też jej się chce codziennie pracować, bo ma tylko jeden dzień wolnego. Ale, kto wie, co w jej zwojach mózgowych się kręci.
Za tydzień mam dwa tygodnie urlopu. Chyba to przesiedzę w domu. Jakby się ktoś dziwił, to mój ostatni "urlop" trwał ponad dwa i pół roku. Teraz biorę urlop, w sumie trochę ze względu na sugestie klienta, bo on ma mniej kasy w tym roku.
Ciekawe jak to będzie, siedzieć tutaj przez dwa tygodnie. Mógłbym pojechać do Chin, czy do innego miasta, ale nie chce mi się. Postaram się zrobić trochę porządku z moim zawalonym mieszkaniem. Może uda mi się sprzedać ten aparat. Kto wie.
Idą stąd, dla przyzwoitości, bo nie chcę siedzieć godzinami przy jednym cappuccino, choć na zewnątrz nikogo nie ma.
Wczoraj poszedłem jednak na paletki, mimo lekkiego bólu w nadgarstku. Jakoś mnie tam specjalnie nie bolało, ale trochę poćwiczyłem z Tajlandką, pogadałem z ludźmi, potem ćwiczyłem z jedną która była kiedyś dobra w niektórych sportach. Ogólnie, to dzień przeleciał. Tam też piszę sobie w kafejce, przy kawie.
Chciałbym tak umieć pisać w domu, jak piszę sobie w kafejce. Jak to zrobić?
Komentarze
Prześlij komentarz