Miłość przez duże, czy małe M

Napisałem coś tam do NB (narkotyk-B), coś na temat psów, bo ona ma wielkie bydle. Coś tam odpisała, a dzisiaj przysłała mi zdjęcie swojego psa i córki. Szczerze mówiąc, to nie wiem dlaczego psa i córki, albo się chciała pochwalić, albo nie ma innego. Myślę, że rodzice są dumni ze swoich dzieci, przynajmniej część z nich. Nie dziwię im się, tak są zaprogramowani, bo dziecko jest ich częścią, częścią sensu ich życia. Na tym też nasze oprogramowanie po części polega, żeby się rozmnażać, a nikt by tego nie robił, gdyby nie było motywacji. Nikt nie siądzie sobie i nie powie "chcę nauczyć się rzeźbić", jak nie lubi trzymać dłutka w ręce. Ludzie, wiadomo, kochają swoje dzieci, ale jak je sobie robią, to po prostu chcą dziecko. To znaczy, część z nich, nie mówię tu o dzieciach stworzonych po alkoholu, czy "przypadkowo", choć jedno nie wyklucza drugiego.

Oglądałem wczoraj wykłady Temple Grandin, to taka lekka autystka zajmująca się zwierzętami, sama wykłada gdzieś tam, w USA. Nie jest ona chyba jaroszem, nie wiem, ale zajmuje się między innymi tym, żeby zwierzęta mniej cierpiały, jak się je zabija, w rzeźni, lub w czasie ich hodowli. W każdym razie, ona też powiedziała, bo to nic nowego, że DNA tylko po części koduje budowę ciała, w dużej mierze zawiera ona też zakodowane nasze zachowanie. O eugenice już tu nie wspomnę.
Nie chodzi mi tu o pytanie, czy człowiek ma wolną wolę, czy nie, ale o fakt, że jak większość istot, tu na Ziemi, jesteśmy nastawienie na rozmnażanie. Wiadomo, nie wszyscy, ale większość chyba tak.

Co ja znowu wypisuję. Wiadomo, miłość, przez duże M i dusza, przez duże D, to zupełnie co innego.