piątek

Rozmawiałem z moim narkotykiem. Zawsze mam jakiś narkotyk, który odwraca moją uwage. Banalne. Każdy coś tam ma,
jeden swoje dziecko, drugi alkohol, trzeci TV, ..., nie ma co się rozdrabniać. Mój narkotyk to dziewczyna. Lubię jej śmiech,
nie lubię o niej myśleć, bo wiem, że to narkotyk. Chciałtym być na tyle mocny, silny, czy jak to zwał, żeby móc
być blisko siebie, żeby nie musieć uciekać do niej. Oczywiście, jest ona daleko, ponad 1000 km, ma faceta i tyle.
Nie zagadnę do niej, jak ona mnie widzi, bo nie chcę usłyszeć, że "wiesz jak jest". Na tym polega siła narkotyku,
to niespełniona obietnica. Ale to głupio brzmi. Ale nie można być cały czas naćpanym. Narkotyk objecuje Ci coś,
a potem zostawia Cie samego, na głodzie. Przez chwilę czujesz jeszcze jego działanie a potem ogarnia Cie pustka,
wiec znowu zaczynasz za tym uczuciem tęsknić. Od ekranu komputera odbijał się przez chwilę startujący samolot.
Gdybym palił, to bym teraz jednego zapalił, bo mnie do czegoś ciągnie, albo bym się sobą pobawił, ale na to jestem
za nerwowy. Uciekaj, uciekaj, woła coś we mnie. Ale ja wiem, że nie ma ucieczki, przed samym sobą, przed swoim strachem.
Te słowa brzmią tak banalnie. Van Gogh strzelił sobie w łeb, bo nie wierzył, że może być lepiej. ale on uciekał w absynt i
swoją sztukę. Cholera go wie, ja to nie on i ja wierzę, że może być inaczej. Póki co, to zjem może snickersa,
troche insuliny w mózgu, trochę serotoniny, dopaminy, czy co tam jeszcze jest wydzielane. I potem będę się złościł,
że tyję ;o) Czegoś mi tu brakuje, ostatniego zdania, ostatniego słowa. Jak mnie gdzieś zamykali, to nie jadłem,
przez pierwszych 3 dni. Teraz jem. Gdy żyłem muzyką, to jadłem mało, teraz nie gram, czasami umierałem.
Lubię pisać.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej