Pogoń

Goniłem dzisiaj mój lęk, a potem on mnie trochę do ściany przycisnął. Tyle, że już wiem, przychodzi i idzie sobie. Więc nie napisałem do NB (narkotyku-B). Nie napisałem do nikogo. Wiem, że NB gra sobie ze mną i nie chcę być myszką, to ja wolę być kotem, jeśli ktoś ma być kotem, ale, tyle co do teorii. Szukam reguł życia, nie chcąc przekroczyć progu, który mnie znowu w coś wrzuci, "narkotyki", albo pozostawi bez broni.

--- Uzależnienie od muzyki


Grał
na niej, jak na instrumencie, tworząc melodię i przysłuchując się
powstającej muzyce. Przebiegał dłońmi po płaszczyznach jej
ciała, wypukłościach, zagłębieniach, miejscach gładkich,
chłodnych, delikatnych, wilgotnych, gorących, tulących się do
jego dotknięcia lub uciekające od niego, tylko po to, by je gonić.
Jak według kanonów fugi. Wsłuchiwał się w dźwięki jej oddechu,
cichego westchnienia wzbudzonego przypadkowym jakby dotknięciem.
Czasami w harmonijny ruch, będącym przedłużeniem muśnięcia
palców lub wnętrza jego dłoni. Towarzyszył jej drżeniu, grając
jak na wiolonczeli, przebiegając jak smyczkiem po strunach, kreując
wibracje, niosące się przez przestrzeń. Słyszał delikatne
drganie jej oddechu, gwałtowne bicie serca i szelest zagubionych w
pościeli dłoni. Czasami wsłuchiwał się w ciszę, w bezdech, jak
pauzę, gdy nie chcąc zakłócić kompozycji zmysłów, wstrzymywała
swój oddech. Krótkie przerwy przed głośniejszym czasami akordem,
wzlotem i odprężeniem, gdy jedno uczucie się kończy i powstaje
drugie. I jak każdy utwór, ten też dochodził kiedyś do końca, i
wtedy słychać było jej cichy szept, stukot jej pulsu, wyczuwany
dłonią schwytaną w jej dłoni. I w półmroku widział jej
półsenny uśmiech, i spod półprzymkniętych powiek nieobecne
trochę jeszcze spojrzenie, odbijające migotanie świec na ścianach,
i radosne zmęczenie, po tej krótkiej lub dłuższej muzycznej
pogoni.



 


--- PTSD
Czytam sobie "Bunt ciała". Takie sobie, ale dosyć fajne, trochę czarno białe. I jak tu się na czarnobiałym zdjęciu odnaleźć, jak życie jest kolorowe?

Komentarze

  1. marelle26 maja 2009 01:07

    Och, a przecież to tak nigdy nie wygląda naprawdę. Tak poetycko. Możemy tylko oglądać i tęsknić. Złości mnie to ostatnio jak nic innego.

    Cieszę się, że się trzymasz w swoich postanowieniach :)

    OdpowiedzUsuń
  2. yellowish26 maja 2009 02:41

    To zależy. Czasami wygląda jednak trochę podobnie. Jak słoneczniki Van Gogh'a. Rosną wszędzie ale nie każdy je widzi ;o) I też może nie każdy chce je zobaczyć ;o) Nie zawsze i nie z każdym się chce i da, i też nie każdy gra na jakimś instrumencie, i rozumiem co masz na myśli ;o)
    Trochę mnie kosztuje nie pisanie do NB, ale ...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej