Początek lata

Ja sobie znowu siedzę w kafejce, przy cappuccino, w cieniu. Za oknem słońce, bo siedzę w środku, spokojniej i jest kontakt ;o) (do zasilacza notebooka ;o) Myślę sobie czasami o NB. Pracjuę nad tym, by zrozumieć moją zależność i powoli się trochę uniezależnić.
Byłem pobiegać i wracając wystraszyłem jastrzębia, który chyba siedział na płocie z żerdek, przy pastwisku koni. On się poderwał a za nim chyba kawka, czy inna wrona. Już parę razy widziałem, jak go goni, czasmi gonią go we dwójkę. Musi zmykać, ale robi to w miarę od niechcenia. Byłem znowu na kawie z DT (dziwczyną terapeuty). Ale to po prostu kawy, czyli pogadamy i na tym się kończy. Ona oczywiście nie wspomina, że już nie są razem. Może myśli, że ja wiem? A może myśli, że nie wiem, i nie ma ochoty o tym mówić?
Ciekawe, kto się pierwszy złamie i napisze, ja, czy NB. Ale niezależnie od tego, miło się płynie promem, bo to w sumie mały stateczek, nie taki płaski prom. Słońce, wiaterek, turyści. Kto by pomyślał, że wrona może pogonić jastrzębia.

Komentarze

  1. zabojcza-w-uwodzeniu2 czerwca 2009 20:50

    co do tej wrony- małe wcale nie znaczy gorsze ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. zabojcza-w-uwodzeniu2 czerwca 2009 21:13

    I znalazłam jeszcze fajny cytat, który idealnie pasowałby do notki, gdyby nie fakt, że w cytacie występuje orzeł a nie jastrząb:
    "Nigdy orzeł nie stracił tyle czasu, jak wtedy, kiedy chciał się uczyć od wrony."
    William Blake

    OdpowiedzUsuń
  3. brudnowski.blog.pl2 czerwca 2009 21:27

    byle by nas te kruk do spółki z wronami nie rozdziobały jak to bywa w opowiadaniach.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej