Weź się za siebie

Siedzę sobie w kafejce i po prostu mi smutno. Może DN (dziewczyna z namiotu) tu przejdzie, ale, wiem, że nie przejdzie. Dlaczego do niej nie zadzwoniłem jeszcze, lub nie napisałem? Bo postanowiłem sobie, że tak nie zrobię. Chcę mieć uczucie, że mam jeszcze trochę kontroli nad moimi emocjami. Nie chcę czuć tej wyuczonej bezradności. Siedzę tutaj, przy stoliku, znam obsługę, znam parę osób z widzenia. Przechodzą czasami ładne dziewczyny, dużo par. DN nie działa na mnie tak, jak kiedyś NB działała, czyli narkotyk B. Może się uodporniłem, może coś innego. Gdy człowiek ma uczucie, że nie ma kontroli, to znaczy, gdy ja mam takie uczucie, to wydaje mi się, że nic nie ma sensu. Ale zbieram się wtedy w sobie i szukam wyjścia. Tak sobie myślę, że tyle lat w strachu żyłem. Bałem się po prostu wyjść z pokoju, gdy ojciec był w domu. Jakie to na mnie ślady pozostawiło? Nie chodzi mi o narzekanie. Ale w pewnym momencie kończą się inne możliwości, inne próby wyjaśnienia. Mogę walczyć, albo mogę się poddać. Gdy się poddaję, nic to nie przynosi, próbowałem. Więc walczę, starając się nie przejmować porażkami. Nie ta dziewczyna, to inna. Ale o NB trudno mi zapomnieć, chociaż myślę, że kiedyś mi się uda. Wystraszyłem się chyba tej bliskości z DN, myślę, że jej to pokazałem. Obudziłem się w nocy. Leżąc, słyszałem szum, jak szum morza, ale to po prostu ktoś brał prysznic. Myślałem o NB, o DN. Co zrobić z niepotrzebnymi uczuciami? Pewnie to rezonans przeszłości. Lata świadomości, że jestem sam, gdy ktoś może robić ze mną co chce. Kochałem moją mamę, ale ona nie umiała mi pomóc. Nie wolno mi się było do niej przytulić przy ojcu. Stąd może wyrosła ta chora miłość. Kocham kogoś, ale czegoś mi brakuje. Może wiary w to, że ktoś mnie przytuli? Jak to się w książkach opisuje, piszę to, co myślałem może jako dziecko, starając się być w swoim pokoju jak najciszej. Jako dorosły, wiem, że świat jest inny. Ale rozumiem Van Gogha, czy Cobaina. Gdy czuje się pustkę, lub ból, to po co żyć? Nie znaczy to, że chcę umrzeć, po prostu kiedyś żyłem inaczej i wiem, jak to jest, nie wiem, co oni czuli, ale wiem, co ja czułem. No właśnie. Ale wolę taki smętny smutek od bólu ;o) Słońce na niebie, cappuccino. I jak mi ktoś napisze "weź się za siebie", to uśmiechnę się pod nosem, bo wiem, że nie ma pojęcia o czym mówi ;o)