Bar

Uczę się podrywać w barze. Mam do tego dwie "wing-woman" i one mi pomagają. To znaczy, póki co, to byłem dwa razy w barze i za każdym razem trochę dalej zajdę. Ostatnio uczyłem się stawiać drinki. Póki co, to mi wing-women pomogła zagadać, bo ona się nie czai, po prostu łapie kogoś za ramię i pyta "jak masz na imię", a potem mi mówi, co mam robić. Ostatnim razem trochę się rzucały, że za mało do przodu idę, ale teraz uznały, że muszę iść swoim tempem i nie złoszczą się za bardzo, jak coś nie tak robię. To znaczy, mówią mi tylko, jeśli uważają, że tracę czas gadając z kimś, kto na mnie nie patrzy jak na faceta. Bo w barze spotkałem oczywiście dwie kumpelki ze ścianki. Ale na nie, to szkoda było czasu, ich zdaniem ;) Nie wiem, czy ich technika jest dobra, ale przynajmniej jest wesoło i czegoś się uczę. Mój kumpel, muzyk klasyczny, to w ogóle nie ma pojęcia o tym, jak się w barze kogoś wyrywa, on to się uczył innych rzeczy, na przykład grać na jakimś fortepianie, czy kompozycji. I co ma teraz z tego. Prowadzi audycje w radiu, a nie wie, jak się dziewczyny w knajpie podrywa, choć gadane ma niezłe. Póki co, to nie wyrwałem jeszcze nic, ale pracuję nad tym. Może poszukam przez internet. Staram się zapomnieć o NB, choć ona ostatnio na maile coś odpisywała i nawet jakiegoś smsa posłała. Na smsa nie odpowiedziałem, na ostatniego maila też nie, bo nic ciekawego nie pisze. Nie chce być ze mną, to niech się wypcha. Ogólnie, to mam stany lękowe. Nie zawsze wiem, co z nimi zrobić, ale uczę się. Chodzę na jogę, prawie same dziewczyny tam, ale żadna się nie odezwie, to po prostu nie Polska. A joga jest dobra, to nie takie sobie rozciąganie się, ale można się przy tym nieźle spocić. Czuję często smutek, czy lęk, ale, takie życie. Mam paru dobrych przyjaciół, to też się liczy. Kiedyś byłem bardziej pozamykany i było mi przez to dużo trudniej. Teraz się wygadam i jest mi po prostu lepiej, bo każdy ma jakieś problemy. Fakt, nie każdy czuję nerwowość, czy lęk, który prawie cały dzień ściska za żołądek, albo miesza w głowie, ale czasami jest mi dobrze. Tak, że w sumie, to nie mam ochoty się zabić, co już jest, obiektywnie na to patrząc, dosyć przyjemne. Wspinam się teraz też z kimś, kto się gorzej wspina, więc stresu mi nie robi. Lubię się wspinać, to po prostu zabawa, jak i pływanie. Lubię pływać delfinem, jakoś mi ten styl leży, choć wiadomo, w sumie, to jest trochę męczący, szczególnie, jak jest zimna woda. Ale, jakoś to wszystko idzie dalej, mimo moich tęsknot za NB, mojego nieuporządkowanego życia, moich blokad, nie pozwalających mi na robienie wielu rzeczy, lub, dokładnie mówiąc, utrudniających je.