Spokój, smutek, niepokój

Sobota, nawet jakoś przeleciała, nie tylko na oglądaniu seriali. Przeczytałem parę innych blogów, zanim się zalogowałem. Raczej tak z rozpędu. Ludzie mają problemy, bo mają dziecko, za mało kasy, albo ktoś tam kogoś na coś tam nie zaprosił. Ja się cieszę, że nie czuję lęku, albo czuję go mniej. Mam takie momenty, że nic mi nie leży na piersi, że potrafię zrobić to, co sobie postanowiłem, albo co akurat powinienem zrobić. To znaczy, jakoś robię te rzeczy, ale kosztuje mnie to dużo siły. Muszę się napić kawy, czy herbaty i uciekam w samotność mojego mieszkania, dzieloną ulubionymi serialami ściąganymi z netu. Po prostu by uciec od czegoś, co mam w głowie. Nie idę wtedy na miasto, bo nie potrafię się do ludzi zbliżyć, to znaczy, to ładnych dziewczyn, co powoduje jeszcze większą bezradność i smutek. Ale teraz siedzę akurat w kafejce, przyleźli inni i musiałem z nimi gadać chwilę, Niemiec, Amerykanin i Finka. Ale przez to, że dużo do miasta jeżdżę, w sumie codziennie, to lepiej mi jakoś jest. Staram się zachować kontakt z samym sobą, by nie musieć uciekać od siebie samego. Czasami to działa, czasami nie.żadnych wiadomości od NB, tylko jej ojciec się odezwał, bo jego też znam, ale on o niczym nie wie. Idę do domu, kupię sobie jeszcze po drodze jogurt. Byłem się powspinać, wczoraj fitness, z J, fajnie było.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej