Lęk wysokości

Tak sobie pomyślałem wczoraj, wisząc z 8 czy 10 metrów nad podłoga, w hali, w uprzęży na linie, ze w sumie powinienem się może bać.
I przez chwile poczułem lek, może przez ułamek sekundy, ale potem wepchnąłem go gdzieś do jakiegoś kąta, albo może zniknął on sam. Nie boje się chodzić pod dachem, ale nie lubię spadać, bo można się czasami uszkodzić, jak się uderzy o sciane. Bo i tak wisi sie w linie. Ale pare wypadkow juz widzialem. Miedzy innymi, jak facet polecial i sobie przy tym polowe palca urwal, moze probowal sie czegos zlapac, albo polecial, jak go mial w karabinku, kto wie. Krew sikala z jego reki malym strumykiem, jak go partner na dol spuszczal.
Kiedys wspinalem sie czasami bez ubezpieczenia. Jechalem rowerem w skalki, jak jeszcze niedaleko skalek mieszkalem i wlazilem gdzies, probojac najpierw z gory i z dolu ocenic, czy wejde. Ale mi przeszlo, jak raz o malo nie odpadlem, gdy bylem sam.
Wisialem tak, moze nie za wyskoko, ale pode mna szpiczaste kamienie. Gdybym na nie plecami polecial, to trudno by sie bylo pozbierac. Jakos zebralem sie w sobie i przeszedlem przez ten trudny moment. I potem nie chcialo mi sie wspinac przez pare miesiecy.
Teraz wspinam sie lepiej i lepiej znam swoje granice, tak mi sie wydaje.
W czasie wspinania sie jest to konkretny strach, albo lek.
Nie ma on nic wspolnego z tym uczuciem ciezaru i bezradnosci, ktora mnie czasami ogarnia w domu, gdy budze sie rano.
Albo wtedy gdy po prostu jestem w domu, albo musze raporty ze shiatsu napisac, czego nie dalem rady od 2 lat zrobic, albo w pracy.
Gdy jestem na sciance, koncentrujac sie, by nie odpasc, by plynnie isc dale, to wtedy nie isnieje nic innego.

Komentarze

  1. zabojcza-w-uwodzeniu24 lutego 2011 18:10

    ... żeby jeszcze tak móc latać (:

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej