Dziwnie z kobietą

Jutro idę się z J wspinać, dzisiaj mi napisała, że poważnie się za przygotowywanie naszej wyprawy do kumpli wziąłem. Ona jedzie do swojego kumpla, ja do mojego, w sumie, a potem mamy razem gdzieś pod namiot.
Nie rozumiem jej. Nie wiem, czego chce, co jej się podoba, co nie. Ale chyba nie ja jeden mam ten problem?
Za to dzięki niej zapomniałem trochę o NB (narkotyku B) i jest mi po prostu fajniej. Jakoś inne dziewczyny stały się bardziej rzeczywiste.
Ale J ma coś, nie hałasuje i można po prostu spędzać z nią czas, obojętnie w jaki sposób. Nie jest nudno.
Ale nadal nie mam pojęcia, czy dojdzie do naszego wspólnego wyjazdu, czy może mi powie, że nie, że za blisko siebie na raz jesteśmy, że jesteśmy tylko partnerami do wspinaczki.
A może jesteśmy tylko partnerami do wspinaczki?
A moje lęki dalej sobie. Muszę znaleźć jakąś technikę na wyluzowanie się. Picie kawy tym na pewno nie jest.

Komentarze

  1. instant-coffee22 września 2011 01:29

    Pozdrawiam z krainy lęków, aktualnie jest to lęk przed odrzuceniem. Moim sposobem na lęki były zwykle zaburzenia odżywiania, ale to żaden sposób.

    OdpowiedzUsuń
  2. yellowish22 września 2011 13:37

    Lek na odrzucenie, lekiem na odrzucenie, to fakt, ale mowie o moich "normalnych" lekach, zwiazanych z PTSD (post traumatic stress disorder) ;) Z tymi mam problem :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Instant-coffee26 września 2011 00:02

    Dla każdego z nas nasz własny lek jest dla nas największym lekiem, bo jest NASZ.

    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej