Humory

Ale mam cos podly humor dzisiaj. Budze sie i czuje smutek, ze jestem sam, ze wszystko jest do niczego. Tyle, ze nauczylem sie to troche ignorowac, wstaje, porobie pare cwiczen i zyje dalej.
Po prostu, nie mam sie co za wiele nad tym zastanawiac. "Wyuczona bezradnosc", cos mi w mojej glowie mowi, ze wszystko jest do kitu.
Nawet mi nic nie mowi, ze tego sie nie da zmienic, to jakby oczywiste.
Kiedys bym sie moze bardziej poddawal takim uczuciom, nie wiem, ale teraz mysle sobie, ze to znowu jakis schemat myslenia, ktory 15 czy iles lat mi wpajano, recznie i slownie.
Wiec po prostu walcze dalej, bo jak juz zyje, to zyje.
Jak to sie mowi, nie prosilem sie na ten swiat i rzadko sie z tego ciesze, ze jestem, ale skoro jestem, to probuje cos z tym zrobic, wbrew emocjom, ktore mi mowia "uciekaj, schowaj sie". Wbrew piesci, sciskajacej moje wnetrznosci.
Bo w sumie, ten ktory nie walczyl, przegral, przynajmniej tak jest w przyrodzie.

Komentarze

  1. przepuszczalna4 stycznia 2012 10:29

    nikt się nie prosił. ale teraz trzeba coś z tym zrobić...

    OdpowiedzUsuń
  2. zdeptana4 stycznia 2012 14:19

    stara znajoma chandra?

    ... znam ją aż zbyt dobrze.

    bloga prowadzę od 2003 roku, także kawał mojego życia. Nie chwale się w realnym świecie aresem, także wolę to od szuflady.

    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  3. kawa4 stycznia 2012 23:30

    próbowałeś się kiedyś cieszyć z tego życia, które teraz masz?

    dziękuję za życzenia urodzinowe! :-)

    OdpowiedzUsuń
  4. yellowish5 stycznia 2012 10:23

    Czasami ciesze sie z tego zycia, ktore mam, na przyklad, jak uprawiam sport :) I probuje sie z tego cieszyc, albo naprawde, albo dla celow terapeutycznych ;) (autosugestia i takie).

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej