Z nudów

Tak sobie siedzę, nic mi się nie chce, a na rzeczach, które mam robić, nie umiem się coś skupić. Przeprowadzka, ciekawe jak to będzie. Mam w głowie tyle różnych małych przeszkód, które muszę codziennie przeskakiwać. Sport, to chwile zapomnienia, najczęściej, choć teraz staram się nie wykańczać moich stawów. Coś czuję ostatnio bardziej lęk przeszłości, tak, jakby drzwi do czegoś ciemnego, pachnącego trochę zimnem i lekko pleśnią, były otwarte za moimi plecami. Ale pozwalam na to, wracam myślami tam, gdzie mi było kiedyś źle, staram się nie uciekać, choć najczęściej to robię.
Kiedyś żyłem chyba w dwóch światach, a może w paru, jednym, tym w którym byłem zakochany w jakiejś dziewczynie, która mnie oczywiście nie chciała. Mogłem sobie o niej pomarzyć, gdyby ona była blisko mnie, to wszystko było by dobrze. Drugi, ten bardziej rzeczywisty, gdzie muszę się uczyć, albo pracować. Trzeci, to sport, czasami do upadłego, by odbudować adrenalinę i zaznać trochę spokoju.
Ale chyba jest lepiej, bo dawno się nie zwijałem z bólu, takiego nierealnego, gdzieś w mojej głowie, ale który boli jak rzeczywisty. Naukowo stwierdzone, że to ten sam ośrodek mózgowy, bólu emocjonalnego i fizycznego, czy coś w tym rodzaju. Zanim o tym przeczytałem, to zastanawiałem się, co to tak boli i dlaczego. Ból fizyczny czasami łatwiej wyłączyć, na jakiś czas. Od emocjonalnego czasami można uciec, na jakiś czas.
Ale nie lubię uciekać, więc walczę, jak mam siłę, a jak nie, to zbieram siły. Czy to ma sens? Nie wiem, ale nie mam ochoty się poddawać :)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej