Obserwacja lęku

Gdyby mi to nie przeszkadzało, to było by to prawie zabawne, obserwować, co mój mózg robi. Pomyślę, że muszę przy biurku z papierami porobić i od razu zaczyna mi się robić duszno, czasami gorąco. Coś, jakby niewidoczna sieć obezwładnia mnie. Tak, jakbym nie miał własnego ciała, ale był częścią łóżka, na którym leżę, oglądając jakiś tam serial po angielsku. Jak ma napisy, bo nie wszystkie odcinki mają, to ściszam głos i czekam, aż się zrobi ciekawiej. Chciałbym mieć znowu swoje życie, ale czy je kiedyś miałem? Czasami je mam, czasami je miałem. Gdy ćwiczyłem na gitarze, albo na treningu, czy gdy biegłem przed siebie. W sumie, gdy człowiek sobie coś pomyśli, to jest to inaczej, niż wtedy, gdy to zapisze. Czy miałem swoje życie? Mieszkałem w paru krajach, gorących i zimnych, siadywałem nad różnymi morzami, czy oceanami, jeziorami, czy rzekami. Kiedyś żyłem może bardziej dwoma życiami, tym jakimś, mało realnym, marzeniem o dziewczynie, o czym, życiu nad oceanem i tym rzeczywistym, gdy nawet żyjąc nad oceanem przeprowadzałem się stamtąd, szedłem gdzie indziej.
Oglądałem wywiad z jednym, który przez 20 lat niewinnie siedział w więzieniu, w izolatce, czy jak się taka cela nazywa, czasami chyba bez światła. Mówił, że zaczął sobie stwarzać świat w głowie. Dopiero po pewnym czasie zorientował się, że jest od tego innego świata uzależniony, bo musi do niego wracać. To był program BBC, o deprywacji impulsów, prowadzącej do ogłupienia i wpływu na sugestie. Ludzie mieli problemy z wytrzymaniem 48 godzin, jęczeli już po paru godzinach, mięczaki ;)
Mnie też trudno było czasami wytrzymać rzeczywistość. Uciekałem w coś, co nie było rzeczywiste. Marzyłem o NB (narkotyku B), albo po prostu uciekałem w seriale, książki, albo biegłem przed siebie, jak Rain Man. Kiedyś mnie tak jakiś czas nazywali.
Znowu oglądam trochę tego serialu "Dexter", to o seryjnym mordercy. Taka krwawa bajka. Denerwuje mnie, jak on takim poważnym tonem stwierdza "jestem jaki jestem, jestem potworem" (monster). A kobieta, z który akurat jest bliżej, bo czasami się zmieniają, poważnym głosem mówi, "jesteś jaki jesteś". "Hallo", chciałbym wtedy zawołać, a terapia? A trochę poczytać na temat swoich problemów? No tak, ale wtedy by nie było serialu, bo facet by się może wyleczył, albo doczytał, że nawet seryjni mordercy nie muszą nikogo co tydzień mordować ;) Ogólnie, to profil tego Dextera nie trzyma się kupy, równie dobrze mógłbym oglądać filmy rysunkowy o tych Ninja-żółwiach. Oglądam parę seriali, żeby uciec, od tego uczucia lekkiego zamieszania w głowie, ochoty, że najchętniej bym gdzieś pobiegł.
Na imprezie było fajnie. To znaczy, tak głośno, że nie dało się pogadać, tak, że trzeba było tańczyć, do takiej sobie muzyki. Ale zmyłem się o 2-giej, tłumacząc, że padam na nos. Pobiegłem potem do kolejki, jak oszalały, żeby zdążyć, bo chciałem złapać następną, ale pomyślałem, że tą też mogę. Lubię czasami biegać jak oszalały. Na drugi dzień, czyli w sobotę, paletki, 5 godzin, aż mi łydka zaczęła siadać, bo przed imprezą byłem na workout.
Teraz mam tik nerwowy, w oku, nawet nie wiem dlaczego. Może się stresuję myślą o Australii, może brakiem dziewczyny, może za dużo herbaty wypiłem, siekierzastej.
Przy komputerze słucham australijskiej muzyki. Znowu był artykuł o facecie, który miał PTSD i popełnił samobójstwo. Najczęściej to żołnierze amerykańscy. Więcej popełnia samobójstwo, niż ginie na wojnie, ale mniej, niż średnia społeczeństwa. Ciekawe, czy jak się ma spluwę pod ręką, to jest łatwiej, niż się powiesić? Muszę rozmawiać więcej z moim wewnętrznym dzieckiem, też na paletkach. Na paletkach zacząłem trochę ludzi trenować, czyli pokazywać im niektóre rzeczy, żeby mieć z kim lepiej grać, tak, żeby mi nie walili paletką w głowę, dlatego, że nie wiedzą, jak się biega w grze podwójnej. Poza tym, to fajnie tłumaczy się coś S, gdy na mnie patrzy jej niebieskimi oczami, o dużych źrenicach.
Nic to, walczę dalej. Póki co, to idę powiesić pranie, co kiedyś też było dla mnie problemem, a teraz już nie jest. Mała rzecz, a cieszy ;)