Oduczyć się "samobójstwa"

http://www.depresja.za.pl/art10.html

"Najczęściej porywają się na swoje życie osoby żyjące w związku małżeńskim, o wiele rzadziej stanu wolnego lub rozwiedzione.
Przede wszystkim z wykształceniem podstawowym i zasadniczym zawodowym. Najrzadziej z wyższym. Często pod wpływem alkoholu, żeby dodać sobie kurażu."

"Panowie nie tylko kilkakrotnie częściej odbierają sobie życie, ale też czynią to w sposób bardziej gwałtowny"
"Średnio co 40 sekund ktoś odbiera sobie życie. W Polsce na każde 100 tysięcy osób 15 popełnia samobójstwo. Mężczyźni ponad 5 razy częściej niż kobiety. W nieudanych próbach przodują panie."

Wiadomo, to statystyki. W sumie, to jednym z powodów dla których bym się teraz nie zabił, oprócz tego, że mi się już nie opłaca, bo jest mi lepiej niż kiedyś,
jest myśl, którą mi moja kumpelka podsunęła, że może mój stary chciał mojej śmierci.
Ogólnie, to też z zasady nie mam zamiaru się poddać. Wiadomo, kiedyś może się zabiję, jak moje życie straci zupełnie sens, to znaczy, będzie bardziej dużo bardziej negatywne niż pozytywne,
ale póki co, to nie.
Chciałbym się tak nauczyć moje myśli zmieniać, żebym był bardziej aktywny w mojej walce z PTSD. Choć już teraz, gdy czuję ten ciężar na sobie, jakbym ważył ze dwie tony,
albo siedział w klatce, mówię sobie, że to lęk i PTSD. Czasami to pomaga. A czasami myślę, że może nie jestem już w klatce, tyle, że z betonową kulą u nogi,
na łańcuchu. Trudno to wyczuć. Kiedyś czułem się, jakbym był za szyję na łańcuchu, jak pies podwórkowy. Tak, że i tak jest lepiej.
Staram się powracać do mojego dzieciństwa, mam parę specjalnych momentów, też wtedy, gdy jest mi dobrze.
Uważam, że szkoda, że ludzie się zabijają, gdy są w miarę zdrowi, fizycznie. Ktoś ich tak ukondycjonował, że zamiast walczyć,
w sumie uciekają. Nie mówię o tych, którzy naprawdę mają trudne i bolesne życie, ostatnie stadium raka, czy coś.
Co u mnie powoduje myśli o śmierci, to ból, czy smutek i bezradność. Bezradność, to "świadomość", że nic się nie zmieni,
że tak dalej będę cierpiał. I koło się zamyka. Bo taka bezradność jest najczęściej wyuczona. Moi rodzice nauczyli mnie bezradności.
Musiałem stać na baczność i znosić, jak stary mnie ciągnął za włosy, bił po twarzy i inne.
Na paletkach pracowałem ostatnio nad obroną i poprawiła się on sporo, przez zmianę techniki, ale gdy jestem spięty, to czasami wraca ta "stara technika",
więc staram się wyluzować, świadomie i to pomaga.
To po prostu mechanizmy uczenia się. Czy z dzieciństwa, czy ze sportu. Różnią się one złożonością, ale zasada jest chyba ta sama.
Gdy się coś poprawnie powtarza, na początku mniej lub bardziej świadomie, to człowiek się tego nauczy. Gdy się miało niewłaściwą technikę, to można ją zmienić.
Wiadomo, do tych w dzieciństwie nauczonych rzeczy trudniej jest dotrzeć i pewnie nie wszystko da się zmienić,
ale też pewnie sporo się da.