Sam do siebie

Rozmawiam ostatnio więcej z samym sobą, to znaczy, też z moim wewnętrznym dzieckiem. Nie robię tego oczywiście na głos, choć na ulicy już by nikt na to nie zwrócił uwagi. Mhmm, przyszło mi do głowy, że ostatnio głupio mi się zrobiło, jak coś sobie powtarzałem na głos, jak słuchałem Chińskiego, ale przecież i tak nikt nie wie, czy czasami nie rozmawiam przez komórkę ;)
Staram się uspakajać moje wewnętrzne dziecko. Możliwe, że zmienił się trochę ton moich rozmów z samym sobą. Może rzeczywiście jestem w stosunku do siebie surowy? Nie mam pojęcia, bo porównania z innymi ludźmi nie działają. Bo z kim mam się porównywać? Z tymi, którym się świetnie wiedzie, czy z tymi, którzy nie przeżyli?
Jem za dużo, choć jeden w pracy powiedział, że i tak jestem tam chyba najchudszy z tych w robocie, co oczywiście nie całkiem odpowiada rzeczywistości.
To ciekawe, ale lęk powoduje, że czuję, jakby się jakaś ołowiowa płyta na moją głowę nasuwała, mój mózg, jakby spowalniał swoje działanie. Trochę jak pręty w elektrowni atomowej, gdy wprowadzi się je do płynu spowalniającego. Staram się to obserwować.
Dzisiaj nie piłem mocnej herbaty na noc. Wolę iść znowu wcześniej spać. Jutro też jest dzień.
Jakby tu odnaleźć więcej radości życia, równocześnie nie wybijając się za bardzo z rytmu. I nadal nie wiem, co z Australią, nadal czasami myślę o NB (narkotyku B).
Ale jutro też jest dzień, choć ma być chłodniej. Ano, w Australii nie jest tak zimno ;)
Walczę dalej.

Komentarze

  1. ~Romantyczka8 marca 2013 09:32

    Rozmowy z samym sobą są bardzo motywujące i przynoszą spore korzyści... Psychologowie twierdzą, ze takie rozmowy pozwalają pokonać stres... I nie są oznaką szaleństwa ;) A wypowiadanie swoich myśli na głos pomaga poradzić sobie z przeżywanymi emocjami - przynajmniej mi czasem pomaga, choć nie zawsze... I jak już zdarza mi się wypowiadać je na głos to jednak w miejscu, gdzie ludzi raczej nie ma...Wiesz, ludzie jednak są różni ;) Ja ostatnio bardzo dużo gadam ze sobą... Nawet prowadzę rozmowy na bardzo wysokim poziomie.. Wariatka? Nie... Lubię czasem porozmawiać z kimś, kto mnie rozumie...

    PS.Hmm - ja tez ostatnio jem stanowczo za dużo, choć wszyscy twierdzą, ze patrząc na mnie nie jem chyba nic :) pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  2. ~walk.8 marca 2013 10:40

    nie warto się porównywać do innych ludzi. lepiej do takiego siebie, którym chciałbyś być...

    OdpowiedzUsuń
  3. ~yellowish8 marca 2013 11:43

    Temu najlepiej włożyć sobie słuchawki od MP3 do ucha i wtedy można gadać do woli, wszyscy myślą, że rozmawia się przez telefon ;)
    Ano, czasami trzeba pogadać ze sobą, żeby mieć rozmowę na odpowiednim poziomie, tak też uważa Sheldon, trochę zwariowany fizyk teoretyk, jeden z bohaterów "The Big Bang Theory" ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. ~Romantyczka8 marca 2013 18:09

    Masz rację z tymi słuchawkami :)
    A wracając do rozmów z samym sobą... Wtedy przynajmniej nie denerwuje mnie, że kiedy coś mówię a ktoś mnie nie słucha, nie muszę powtarzać,nikt nie zapyta "co mówiłaś?"... Sama jestem dobrym i uważnym słuchaczem samej siebie ;) Zdarza mi się nawet wyniosłe dyskusje prowadzić. Czasem pewnie wygląda to tak, jakbym była wariatem, bądź wymyśliła sobie swoje niewidzialnego przyjaciela i z nim gadała... :) Dla mnie zrobiło się to już na tyle naturalne, że nawet tego nie zauważam... Ostatnio przyłapałam się, że lubię sobie iść na spacer, zamyślić się i coś mówić do siebie - takie głośne refleksje na spacerze... Staram się jednak ograniczać, bo nie lubię się uzależniać :) Aha - i nie wybijaj się z rytmu ;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej