Dwa kroki do przodu, jeden do tyłu, mniej więcej.

Coś mnie wczoraj goniły trochę lęki. Nie poszedłem biegać, bo grałem w paletki 6 godzin w sobotę. W sumie, to nie robiłem wczoraj nic. Chciałem się zabrać, ale gdy pomyślałem o tym, że by siąść przy biurku, to robiło mi się jakoś zimno w środku, coś mnie zaczynało lekko dusić. Wiem, że to lęki, a nie astma, ale co z tego. Tyle, że teraz czasami sobie po prostu odpuszczam. Gdy się nie da, to się nie da. Przegrana bitwa, to nie przegrana walka. Oglądałem zawody wspinaczkowe. Były też para-zawody, trzech niewidomych, którzy się wspinali. I jak tu narzekać, że jest mi źle i nie chce mi się walczyć. Wiadomo, że mogło by być lepiej, ale nie o to chodzi. Chodzi o to, żeby po prostu walczyć dalej, nie poddawać się gdy coś nie wychodzi. Czasami coś wyjdzie, czasami nie.
Fakt, że coś nie wychodzi, że nie potrafię się za wiele rzeczy zabrać wywołuje we mnie refleks bezradności. Jak u tych psów z wyuczoną bezradnością. Gdy jestem na paletkach, albo na ściance, to staram się połączyć z moim wewnętrznym dzieckiem, coś w rodzaju neuro programowania, czy jak to się nazywa. Coraz łatwiej mi może znosić wspomnienia z przeszłości, staram się łączyć tamte lęki, z tamtymi wydarzeniami, albo też zmieniam trochę wspomnienia. Eksperymenty we własnej głowie. Myślę "o, użyjmy tego połączenia mózgowego, by ta reakcja lepiej się utrwaliła". Łatwiej jest mi się też rozluźnić gdy gram na gitarze. Kiedyś nie miałem świadomości tego, że się spinam, potem miałem świadomość, ale nie umiałem się rozluźnić, to znaczy, spinałem się po jakichś 5-10 sekundach, teraz mniej się spinam. Może też dlatego, że dużo piszę lewą ręką, czego mi kiedyś nie było wolno. Myślę, że na niektóre rzeczy trzeba czasami lat. Przynajmniej ja potrzebuję lat. Trudno, robię w miarę co potrafię, może mógłbym więcej robić, nie wiem. Ale jeszcze żyję i nie chcę się zabić, to zawsze coś.