Codziennie rano

Siedzę jak zwykle w kafejce. W domu chyba mi trudno pisać, możliwe, że mnie ściany trochę przygniatają, czy coś. Wiadomo, dom nie był nigdy bezpiecznym miejscem. Umiałem coś robić w domu, gdy wskakiwałem niejako w ten inny świat, czy jakby inny. Od jakiegoś czasu próbuję połączyć te światy, to znaczy, nie uciekać w jeden, gdy w drugim coś nie wychodzi.
Już mój terapeuta próbował coś z moim smutkiem zrobić, bo uważał, że może przez to lepiej będzie z lękiem. Lęk się wtedy nie zmniejszył. Ludzie często próbują tego, co znają, taka natura ludzka, czasami trudno abstrahować. Zauważyłem, że lęk się trochę zmniejsza, gdy mam kontakt z wewnętrznym dzieckiem, czyli wspomnieniami z przeszłości. Zgodnie z teorią, że "amygdala" zapomniała ze względu na stres tego połączenia "lęk" i "powód lęku". Dlatego zaczyna reagować lękiem na mało adekwatne bodźce, ale może zbliżone do tych, które kiedyś lęk, czy strach wywoływały. W sumie, to chodzi o wyuczone procesy, a nie o genetyczne. Widać to po tym, jak zmienia się moja psychika. Kiedyś więcej myśli samobójczych, ból życia, głęboki smutek. Teraz jest lepiej. Choćby dlatego, że łatwiej mi pewne rzeczy kontrolować, a może dlatego, że impulsy nie są takie silne. Codziennie rano powtarzam sobie, że wszystko jest dobrze, że jestem bezpieczny. Wracam myślami do mojego pokoju z dzieciństwa i staram się rozmawiać ze sobą, w sumie, to bardziej mówię do siebie.
Ogólnie, to jest mi lepiej tu tym razem, niż za ostatnim pobytem. Mam do kogo gębę otworzyć i koncentruję się bardziej na pisaniu, czy po prostu byciu tutaj, niż na surfowaniu, czy jakichś aktywnościach. Poprzednim razem spędzałem sporo czasu sam na plaży, surfując, czy samotnie w kafejkach.
Gdy jadę na kampus, to po prostu wypoczywam. Jadę sobie przez ten las, czy park narodowy, powolutku, przeważnie. Dzisiaj widziałem mokre drzewa. Czasami zatrzymam się, posłucham przez parę sekund ptaków. Las przypomina mi ten z dzieciństwa, ale odgłosy ptaków są inne. Tu ptaki się bardziej drą, może dlatego, że jest ich więcej, muszą się przekrzyczeć, jak przekupki na targu.
Gdy rano nie chce mi się wstać, to co sobie myślę? Nie wiem. Może po prostu, że to tylko jakiś odruch, który mnie trzyma w łóżku, bo w sumie, to mam ochotę coś zrobić. Myślę sobie, wracając do mojego wewnętrznego dziecka, że teraz mam możliwości, których kiedyś nie miałem. Staram się połączyć te moje wszystkie osobowości, od tej kiedyś, przez te po drodze, do teraz. Zastanawiam się czasami, gdzie się zgubiła ta chęć robienia pewnych rzeczy. A może to po prostu te dwa życia. Myślę, że trudno jest je czasami połączyć, ale jest lepiej niż kiedyś. Jakoś czuję się bardziej cały. Może też dlatego, że wiem, co chcę robić, to znaczy, połączyć te wspomnienia w całość. Są one może pocięte różnymi traumami. Nie muszę wszystkiego wyprostować, tylko tyle, by móc iść dalej.
Zastanawiam się, jak otworzyć moją głowę dla Chińskiego, czy dla nowych rzeczy. Mam wrażenie, że coś mi w tym przeszkadza, od śmierci mojej mamy. Wtedy chyba pomyślałem, że nic nie ma sensu, że i tak umrę. Tak, jakbym stracił jaką część mojej energii. Może muszę nad tym popracować, jak mi Poradzęsobie radzi, popłakać nad tym. W tym przypadku zgodzę się, że nad tym mogę jeszcze popłakać ;) Podobnie jak nad śmiercią mojego najlepszego przyjaciela. Kiedyś napisałem krótkie opowiadanie o wizycie u faceta, który krótko potem powiesił się. Lubię pisać, to moja forma komunikacji, choćby nawet z samym sobą. Ogólnie, to lubię też grać na gitarze, ale w tym ostatnim przypadku jestem trochę za bardzo wymagający od siebie.
Dlaczego zacząłem z blogiem, czy blogami, bo miałem ich parę. Po części dlatego, z tego co pamiętam, że wyczytałem, że to dobrze robi. A może dlatego, że używałem tego jako pamiętnika, bo pisałem i kopiowałem niektóre rzeczy do pamiętnika. Wiadomo, tu nie pisze się tego samego, co w pamiętniku, to znaczy, nie wszystko. Na początku mało kto czytał to, co pisałem, z czym było mi chyba dobrze. Bo gdy chce się, żeby ktoś odwiedzał, to wystarczy wejść na parę stron o podobnej tematyce i wpisać tam komentarze. To oznacza też, że nie wszystkie komenatrze będą pozytywne, na to też chyba musiałem być przygotowany. I tyle. Ciekawe, czy znowu będzie padało, bo tu raz deszcz, raz może słońce, albo po prostu szaro dzisiaj.
Czasami myślę o NB (narkotyk B) i czasami dochodzę do wniosku, że nie było to takie dobre dla mnie. Ona, gdy "odchodziła", powiedziała, "nie chcę być z tobą", ale też w drugim zdaniu "nie zostawiaj mnie". Czyli, wygoda ;) A ja, w moich autodestrukcyjnych schematach oczywiście się na to zgodziłem. Bo tego nauczyłem się za dziecka ;) Takie życie :)
Wiem, że powracanie do wspomnień z przeszłości kosztuje mnie bardzo dużo energii, czasami, dlatego staram się to robić jakoś kontrolowanie, żeby się nie wypalić, czy nie zachorować od tego, zdarzało się to już nie raz. Lepiej powoli, ale regularnie, niż na raz i potem leżeć i kwiczeć ;)