Lęki i plan B, czy jakiś tam

Mój ojciec ma Alzheimera. W sumie, to chyba nic nowego dla mnie, ale trochę mnie to jednak zaszokowało. Człowiek, który mi groził, że mnie zatłucze jak psa, a mimo wszystko czuję coś do niego. Gdy jego żona powiedziała, że rozmawiali o mnie, to zrobiło mi się jakoś milej. Rozmawiałem z nią, potem z ojcem, ale nie była to płynna rozmowa, z nim, była jakaś urywana i skończyła się jakoś, tak jakby w pół zdania. "Ma lepsze i gorsze dni", stwierdziła jego żona. "To też zależy od pogody". Wiem, napisałem jakoś automatycznie "ojciec", zamiast "stary" ;)
Słucham sobie Vanessy Mae. Człowiek, który mi groził, że mnie zatłucze, jest chory. Jest na drugim końcu świata. Z jednej strony mi go żal, jak każdego człowieka, czy zwierzęcia, chorego, z którym bym się zetknął, z drugiej strony czuję jakąś wewnętrzną, jakby ulgę. Tak, jakby moje podświadome lęki cieszyły się z tego, że on jest daleko i że jest w miarę obłożnie chory. że nie zjawi się nagle w drzwiach, by mnie zabić. Trochę, jakiś kawałek mnie, wstydzi się może tych myśli, ale jakiś inny kawałek mnie, wie, że są one tak samo bezsensowne, jak i sensowne, jak i instynktowna miłość do rodziców.
Muzyka V. Mae wypełnia lekką pustkę, która gdzieś tam powstaje w mojej głowie. Słucham jej na słuchawkach, bo siedzę przy stoliku na kampusie. Przedtem siedziałem w kafejce, gdzie kolorowy ptak próbował dobrać się do mojego ciasteczka z truskawkami, mojego muffin, i do cappuccino. Nawet siadł na krawędzi monitora, czy skakał po klawiaturze, gdy odchyliłem się do tyłu. Jakiś czas potem widzę kątem oka futrzaka. Myślałem, że to kot, a to opos, przeszedł sobie spokojnie przez kafejkę, bo siedziałem na zadaszonym tarasie. Jak na filmie rysunkowym. Gdy ktoś coś na niego krzyknął, to wskoczył na drzewo, jak kot i tyle go było widać.
Przechodzą tu jakieś kobiety. Nie muszę podnosić oczu, ale czuję zapach ich perfum, czy kremu. Jak ich faceci to wytrzymują, z bliska? Choć niektóre chyba ładnie pachną.
Codziennie rano wracam do swojego wewnętrznego dziecka. Codziennie rano czuję niepokój, a jeśli nie codziennie, to pewnie często. Nie zwracam na to takiej uwagi, bo tak często się to dzieje. Przyszło mi do głowy, że to, co dla mnie normalne, taki niepokój, może nie jest takie codzienne dla innych. Kiedyś dostawałem w twarz, czy w ucho, za dziecka. Nie wiem, jak często, nie wiem, ile razy. Myśl o tym napawa mnie lekkim smutkiem, lekką złością. Staram się połączyć z tym dzieckiem, które wtedy obrywało. Ile razy dostałem? Nie mam pojęcia. Ile razy mnie stary ciągnął do lustra, za włosy, za ucho, bo byłem nieuczesany, jego zdaniem? Nie wiem, to jakby liczyć wschody, czy zachody słońca. To było kiedyś normalne. W tym momencie, gdy o tym myślę, zaczynam się zastanawiać jakiego uderzenia bym użył. Oczy mi się trochę zawężają. Wolę to uczucie, niż uczucie bezradności. To mi też chyba pomaga. To jakby gra emocjami, ich koktajl w mojej głowie, muzyka, lekki smutek i ból z wtedy, bezradność z wtedy, gdy w uchu piszczało, gdy się oberwało z otwartej w twarz. Z drugiej strony lekka nienawiść, taka sycząca. Teraz to bym chyba oddał. Od pewnego momentu już mnie nie uderzył. Kiedyś zacząłem ćwiczyć, trochę sztuk walki, ale zabronił mi chodzić do klubu, potem trochę lekkiej atletyki, co mi też próbował zabronić. Pamiętam, gdy staliśmy przed drzwiami do pokoju i zacząłem z nim dyskutować. Myślę, że bym mu chyba wtedy oddał. On też to chyba wyczuł, nie wiem. Ale mnie już nigdy więcej nie próbował uderzyć. Skarżył się tylko u mamy. Bez sensu. Jak większość rzeczy w mojej rodzinie. Dziwnie to brzmi "skarżył się".
Niezależnie od tego wszystkiego, to lęk pozostał. Ale chyba go coraz mniej. Pracuję nad tym. Nie chcę się już zabić, a przynajmniej bardzo rzadko. Czy starczy mi życia, żeby to wszystko wyprostować? Nie wiem, ale nie o to chodzi. Staram się żyć, tak, jakbym chciał, a przynajmniej dążyć do tego. Albo choćby szukać tego, bo nawet nie wiem, jakbym chciał, czy mógł żyć. Nie wiem, co mogę osiągnąć, ale próbuję. I życie już mnie mniej boli, mniej mi od niego wnętrzności skręca, mniej boję się następnego dnia, czy chociażby zapytać kogoś o drogę, czy użyć telefonu, by w jakiejś sprawie zadzwonić. Zawsze coś. Tu słońce świeci, ale jest miło chłodno, w cieniu, w lekkim flisie. 20C. Dzisiaj ścianka z B, facetem.
Dlaczego plan B, wpadło mi teraz do głowy. Bo pomyślałem sobie, że jak z Australią nie wyjdzie, czy coś, to mogę na rok, dwa, pojechać do Ameryki Południowej, a może do Polski?