Walka o drobiazgi

Siedzę sobie w Starbucks, nie patrzę na to, ile co tu kosztuje, bo Australia jest ogólnie droższa od Niemiec, takie mam wrażenie. To znaczy, głupi ser kosztuje dwa razy tyle, co w Niemczech. Ale, jestem na wakacjach, a za tydzień może mnie jakaś orka dziabnie, albo pojadę rowerem pod prąd, z przyzwyczajenia.
W autobusach, przynajmniej na mojej linii, wszyscy mówią "hallo", czy inne "how are you doing", czy coś w tym rodzaju, do kierowcy. A jak się wysiada, przynajmniej tam, gdzie ja wysiadam, na przedmieściach, to każdy mówi "dziękuję", w tym ichnym języku. Na rowerach tu raczej nikt specjalnie nie jeździ, chyba, że jacyś niby sportowcy, czy inni, albo dzieciaki. Ale udało mi się koło supermarketu znaleźć miejsce dla rowerów. Całe trzy rurki tam były, do których można rower przypiąć. Rower mam od B, u którego mieszkam.
Siedzę przy oknie i mam wrażenie, że jest tu więcej Azjatek, niż Europejek, czy jak to się nazywa. A może dlatego, że Azjatki są bardziej odstrzelone, albo, jakoś mają bardziej tajemnicze twarze. Przypominają mi jakoś Polki, takie trochę dumne i bardzo kobiece. W sumie, to podejrzewam, że mam słabość do dziewczyn, które sobie ze mnie nic nie robią, to znaczy, które wiedzą też lepiej, czego chcą. Może i było by mi tak wygodnie, gdyby mi ktoś mówił, co mam robić. Nie dlatego, że sam nie wiem, bo w sumie, może czy często nie wiem, ale może też dlatego, że niektóre rzeczy są mi dosyć obojętne. Tak mi się przynajmniej wydaje. Tu moda na leginsy, ale, trzeba przyznać, że jest sporo zgrabnych dziewczyn. To znaczy, w centrum miasta. Na przedmieściach niekoniecznie.
Powoli przyzwyczajam się do tego, że nic nie robię. Jak mi się zachce, albo przestanę się może bać, to wynajmę samochód i pojadę nad morze, by tam kupić deskę, ale póki co, to jakoś mnie nie ciągnie. Tak, jakby ważniejsze było dla mnie być tutaj, wśród ludzi, wśród tych piękności, z moim laptopem przy oknie. Zacząłem coś tam pisać. Może po prostu powoli mi się coś w głowie układa. Popiszę coś o tym, co wiem, albo co mi się wydaje, że wiem.
Nie znaczy, że lęki zniknęły. Po prostu nie muszę iść do roboty, tam siedzieć, męczyć się czasami, jeść czekoladę 80% i orzechy laskowe, albo marchewkę. Tutaj, mam nawet orzechy, jadłem je przez pierwszych parę dni i nawet dzisiaj rano trochę, ale już mi się znudziły. Postanowiłem iść do fryzjera, przymierzałem się do tego od paru dni. Dzisiaj rano powiedziałem sobie "idę do fryzjera". Dla mnie to stres. Takie sobie pójście do fryzjera. Ale powtarzałem sobie "idę do fryzjera". To działa, jak sobie coś powtarzam. Robi mi się od takich myśli dziwnie, ale co z tego, trzeba walczyć. Gdy biegłem, bo byłem pobiegać, to w czasie drogi też sobie powtarzałem "idę dzisiaj do fryzjera". W sumie, to nie chciałem dzisiaj za dużo biegać, ale po tym, jak przebiegłem rundkę obowiązkową wkoło parku wdrapałem się znowu na ten Mt. Gravatt, czy ja mu tam jest. Muszę kiedyś zdjęcie zrobić, dzisiaj mi się nie chciało komórki brać, bo myślałem, że tam do góry nie polecę, ale, jak się już rozkulałem...
Po kawie miałem lekkiego kopa, bo cały dzień kawy nie piłem. Zastanawiam się dalej, jak podjeść mój mózg. Muszę trochę więcej poczytać o tej Amygdali i innych częściach. A równocześnie mam wrażenie, że łatwiej mi wyczuć nadejście lęku, łatwiej mi się bawić tą granicą. Wiem, że gdy pomyślę o pewnych rzeczach, jak na przykład zrobieniu pewnych rzeczy, choćby poszukaniu informacji o wizie, czyli jej przedłużeniu, to poczuję jak nadchodzi ołowiana mgła, który mnie zaczyna unieruchamiać. Albo poczuję, jak robi mi się gorąco, jak w tym momencie, może dlatego, że o tym piszę. A może to po tej dziwnej herbacie, którą tu piję, choć ona pewnie nie ma kofeiny w sobie. Sprzedawczyni zapamiętała moje imię, bo gdy po godzinie, po tym jak kupiłem cappucino, kupowałem ten czaj, to wiedziała, jak się nazywam. Ogólnie, to czasami ktoś się na mnie spojrzy, jak niedawno ta, która siedziała koło mnie, uśmiechnęła się. Może powinienem był zagadać? Ale nie była chyba w moim typie. I wracamy do tematu.
Trochę się rozpisałem. Parę dziewczyn do mnie napisało na WhatsApp. Jedna, jak jeszcze była w Los Angeles, ta, z którą się kiedyś wspinałem i coś tam mieliśmy, i ta blondyna, z którą nic nie miałem, ale która też się czasami wspina. Napisał z Chin. Technika, czasami jest fajna :)
Nic to, spróbuję coś tą książkę popisać, albo przejdę się kawałek. Przerwało mi cholera połączenie, drugie 30 minut się skończyło, musiałem się przez komórkę podłączyć, cuda techniki ;)