Nie ma fal

Siedzę sobie w cieniu na kampusie i tylko jakieś małe muszki mnie od czasu do czasu podgryzają. Kawa powoduje lekko euforyczny nastrój, ja to mam dobrze, nie potrzebuję alkoholu.
Budzę się rano i czuję niepokój, czyli lęk. Jak się to czuje? To trudno określić, ale człowiek najchętniej, to schował by się z powrotem do łóżka, zasnął, albo czytał coś w internecie. Postanowiłem wyrobić sobie prawo jazdy, dzisiaj. To spowodowało, że czułem się ociężały. Urząd otwierali o 8.30 rano. Czułem się znowu trochę ołowiany, artykuły w internecie stawały się ważne, czy komentarze w forum, na temat zwierząt wyrzucanych z domu, pozostawianych samych sobie w lesie, czy w jeziorze, rzece. Parę gatunków się zaaklimatyzowało, między innymi "snapper"-żółwie. Jeden z nich ostro uszkodził jednego dzieciaka. No właśnie, można tak czytać w nieskończoność, co ludzie na ten temat sądzą, co można by zrobić. To prostsze, niż ruszyć się i pojechać do tego urzędu, mimo, że już 9.30. ściskanie w żołądku, lekkie zamieszanie w głowie. Amygdala blokuje połączenie z korą mózgową. Wtedy wracam do mojego miejsca w dzieciństwie i staram się z nim rozmawiać. Ze mną, z wtedy. Mówić do niego, żeby te uczucia wróciły tam, skąd przyszły. Na dłuższą metę to chyba pomaga, ale wiem, że muszę się koncentrować.
Pojechałem do tego urzędu, załatwiłem, dostałem papierek, że mi prawo jazdy przyślą. W drodze powrotnej o mało nie spowodowałem wypadku. Wiem, że jak jestem zestresowany, to mi kontrola lekko siada. Ale się na chwilę zapomniałem.
Rano popatrzyłem, czy są fale. Nie było nigdzie. To w sumie dobrze, bo mnie jeszcze łydki pieką, po tym jak je chyba w czwartek spaliłem. Zadzwoniłem do klubu surfingowego, żeby mi koszulkę jednak przysłali, bo jej nie odbiorę, bo nie ma fal. To znaczy, nie jadę nad morze, gdzie oni mają swoją siedzibę. Każda taka rozmowa kosztuje mnie trochę, ale jest mi chyba coraz łatwiej. Najtrudniej chyba wybrać numer i zacząć rozmawiać. Potem robię z siebie czasami idiotę, mówiąc coś nie tak, ale trudno, takie życie. Czasami się gubię, gdy oni powiedzą "jak się masz", po tym ichnemu. Wchodzisz do urzędu, na pocztę, do sklepu, a oni zamiast "dzień dobry", czy "dobry wieczór", to "how are you doing", czyli "jak się masz" ;) w wolnym tłumaczeniu.
Czasami ludzie piszą mi komentarze, w stylu "dlaczego tak walczysz, staraj się po prostu żyć". Czy inne, w tym rodzaju. "Szukaj prawdy w sobie". Czuję się wtedy, jakbym był w średniowieczu i ktoś mi mówił, gdy mam bóle głowy, po tym jak zleciałem z drabiny, "upuść sobie krew, to mojemu wujkowi/ciotce pomogło, gdy ich bolała głowa" ;)
Jakim cudem ludzie nie radzą tak, gdy ktoś umiera na raka? "Weź się w garść, weź polopirynę, to podobno dobre na raka". Myślę, że część ludzi boi się raka, bo on może zabić. A depresja, ona też zabija, ale, nie bierze się jej na poważnie. Tym bardziej, że rak, to wiadomo, mutacja i tak dalej. A depresja? To trzeba by próbować zrozumieć, przynajmniej poczytać o tym, a komu się w sumie chce. Na emocjach, to zna się każdy. Na raku, oh, to zupełnie co innego, nie każdy ma raka, ale każdy ma emocje, więc jest specjalistą od emocji, niejako, z założenia. Fizyka kwantowa? To fajne, to skomplikowane, tego możemy użyć w bioenergoterapii, albo homeopatii, żeby wytłumaczyć, czemu coś, co nie istnieje, mogło zaistnieć. Reiki i czarodziejskie kamienie. Nie trzeba tego zrozumieć, ale wiadomo, że nauka tego nie wytłumaczy, bo nauka, to dzieło jakichś głąbów, z inteligencją, ale trochę jak mafia. Akceptuje się istnienie laserów, komputerów, telewizorów, czy samolotów, ale one nie mają nic wspólnego z tą nauką, która krytykuje homeopatię, oczywiście ;)
Myślę, że czasami denerwuje mnie ciemnota. Może też moja własna, bo jestem jej świadom.
Chciałem zobaczyć jak tu się żyje. Coś mnie ciągnie do tej Australii, może po prostu przestrzeń i natura. Wyjedzie się kawałek i domy się kończą. Nie muszę nigdzie jeździć. Ale gdy jadę tutaj, to jadę przez las. Inny, niż polski. Tak przyjechać tu na pół roku, czy rok, może popracować, może popisać. Pół roku, czy nawet dwa lata, to nie tak wiele. W ostatniej firmie pracuję już trzy lata. Dusząc się tam prawie codziennie, uciekając od lęku, albo próbując coś z nim zrobić.
Ciągle mnie coś jeszcze boli koło łokcia, po tym jak poleciałem tych parę metrów. Oparłem się i zauważyłem to znowu. Wczoraj byliśmy z B na KP (Kangaroo Point), czyli ściance w środku miasta. Na rozgrzewkę wzięliśmy sobie VII. Gdybym to wiedział, to bym na nią nie właził. Ja się rozgrzewam na V-kach, normalnie. Dobra, wlazłem. Zajęło mi to trochę, bo ta skała jest śliska, nie lubię jej, a w dodatku było to w nocy i nie było dobrze widać na czym się stało. Skała jest oświetlona silnymi reflektorami, więc jak się spojrzy w dół, to albo się coś widzi, albo dostaje się po prostu po oczach.
http://en.wikipedia.org/wiki/File:Kangaroo_Point_Cliffs.jpg


Dobra, następna droga. Pierwszy hak na wysokości czterech, czy pięciu metrów. Czyli, nie warto spadać, tym bardziej w obcisłych butach wspinaczkowych. Ja miałem wchodzić na pierwszego, ale zacząłem się zastanawiać, bo nie lubię pierwszego haka na tej wysokości. Na to B "dobra, to ja pójdę jako pierwszy". Oczywiście, po takiej odzywce nie pozostało mi nic innego, jak powiedzieć "Polak potrafi" ;) Ogólnie, to mają tu, szczególnie na starszych drogach, takie zabezpieczenie, że człowiek w sumie, to nie ma ochoty polecieć. Czasami używają tyczek, takich teleskopowych, żeby linę na pierwszym haku zaczepić. Nie było to oczywiście jedyne miejsce, na tej drodze, z którego nie chciało by się polecieć. Od czasu do czasu spotyka się kogoś, kto poleciał w niewygodnym do lotów miejscu. Australijczycy, to twardziele, to nie tylko puste słowa. Jeden z przyjaciół B też nie żyje, pośliznął się na wędrówce i poleciał z 50 metrów, dwa lata temu. Pokazywali mi nawet tą górę, z której poleciał. My wchodziliśmy nocą na sąsiednią. Ogólnie, to "lepiej nie polecieć", jak mi B przy innej okazji powiedział, gdzie też pierwszy hak był dosyć wysoko. Dlatego może wolę wspinać się z dziewczynami, one chyba mniej ryzykują. Nie chodzi o to, żebym się aż tak bał, bo czasami wiem, że nie warto polecieć, bo może być mało fajnie. Ale po co ryzykować, w ten sposób?
To inny rodzaj lęku, niż ten, który czuję rano, albo gdy mam coś zrobić. Gdy się wspinam, to w sumie nie mam czasami wyboru, muszę coś zrobić, najczęściej iść jakoś do przodu, albo się wycofać i odpocząć. Albo, w najgorszym wypadku odskoczyć od skały i wskoczyć w linę, gdy się da. Nie można się schować, trzeba się na coś zdecydować, tym bardziej, że im dłużej się w jakimś miejscu stoi, najczęściej obciążając palce, tym trudniej następne problemy pokonać. Ale myślę też, że człowiek się przy tym czegoś uczy. Teraz polecieć w hali, to będzie pewnie pestka, najczęściej, szczególnie na przewieszce. Podobnie jak z lękiem w życiu. Muszę to zastosować. To trochę inny rodzaj lęku, ale człowiek się uczy, że wiele da się przezwyciężyć, choćby dlatego, że czasami nie ma innego wyjścia. Podobnie mówią ci z ultramaratonu. Frutarian mówi, że gdy mu coś w życiu nie idzie, to myśli sobie, że gdy dał radę przebiec Death Valley, to i da sobie z radę z aktualnym, życiowym problemem. Myślę, że sport uczy też dyscypliny. Gdy się nic nie robi, to nie ma wyników. Nie chodzi też o robienie czegoś na siłę, bo wtedy można nabawić się kontuzji. Chodzi o to, żeby robić coś regularnie i z głową, to czasami chyba najtrudniejsze.