Rzadziej uciekam w myśli o samobójstwie

Raz jest tak, raz tak. Ostatnio budzę się koło piątej nad ranem, może dlatego, że moja sąsiadka piętro wyżej tak tupie, a może to jej chłopak. A może po prostu tak się budzę. Nie wiem. W pracy normalnie, trochę mnie dusi, raz więcej, raz mniej. Ale, jakoś idzie. Walczę z tym, bo tak, to wiadomo, to bym uciekł. Staram się pić płyny, gdy za mało piję, to robię się nerwowy.

Wczoraj byłem na torcie urodzinowym, pełno kalorii miał ten wieczór. Była kumpelka, chciała pomocy, bo nie chce, żeby jej mąż niektórych rzeczy się dowiedział, tych, które ona ma na telefonie. Może dlatego, że nie mają dziecka, choć chcą, trochę się coś między nimi psuje, temu jakiś koleś jej pewnie w głowie trochę zawrócił i teraz ona nie wie. Mnie oszczędza ze swoimi wywodami, ja jestem od strony technicznej, jak zrobić, żeby się to przez telefon nie wydało, bo wiadomo, telefon zbiera informacje i w dodatku te cloud, na których nie wiadomo co jest zapamiętywane ;)

NB (narkotyk-B), zaczęła używać smarta, do komunikacji, co dla mnie jest wygodniejsze. Piszemy sobie, w sumie, prawie codziennie coś tam, albo i nie codziennie. Trochę mnie to cieszy, to na pewno, ale trzymam się na dystans. Tak sobie piszemy, o tym, co się akurat dzieje. Jest miło i nie mam zamiaru bardziej się uzależniać, dlatego obserwuję swoje reakcje. NB, to tylko jeden kawałek mojego życia.

Wczoraj byłem w mojej ulubionej kafejce, coś mnie przez moment ścisnęło za żołądek, bo nie byłem tam chyba od dwóch lat. To znaczy, długo właściciela nie widziałem. Kiedyś siadywałem tam, latami, czasami było mi źle. Z powodu NB, albo C, albo L. "I fall in love to easily", jak to śpiewał Chat Baker. "My heart should be better schooled". Więc, myślę, że jest mi lepiej, gdy porównam to, jak jest mi teraz, z tym jak kiedyś. Szukam bardziej oparcia i ucieczki w sobie, niż w jakichś wyimaginowanych relacjach z dziewczynami. Takich, które jakiś czas trwały, a potem trzeba było cierpieć. Słucham sobie chińskiej muzyki i wcale nie jest mi tak źle. Dzisiaj wieczorem paletki, choć mnie trochę jeszcze biodro, czy plecy bolą. Jutro może paletki, w niedzielę ścianka.
Jutro założę sobie opony z kolcami, na rower. Dzisiaj jechałem już trochę niepewnie, bo ślisko. Ale lubię jeździć rowerem rano. Mógłbym kolejką, czasowo, to to samo, ale wolę trochę świeżego powietrza.

Każdy dzień, to po prostu jakaś forma walki, z lękami. Kiedyś myślałem sobie, że lęki się skończą, teraz nie jestem tego taki pewny. Za to widzę, że jest mi trochę łatwiej. Uczę się tricków, jak to, żeby się napić mocnej herbaty, czy kawy, gdy mam coś zrobić. Albo chodzić na sport, żeby się wyżyć i pogadać z ludźmi. To też mi dobrze robi. Albo sobie czasami odpuścić, gdy widzę, że nie idzie dalej. Po prostu iść do przodu, czy jest łatwiej, czy trudniej. Rzadziej uciekam w myśli o samobójstwie.