Lęk i walka

Mój sąsiad ma kłopoty z wychodzeniem z domu, od lat, albo od dziesiątek lat. Zaczęło się z nim, jak miał dwadzieścia parę. Przenieśli ich oddział w inne miejsce, bliżej portu, czy coś, i zaczęło się. To znaczy, ataki paniki. Dzieciństwo miał podobno dobre, czyli normalne. Fakt, nie wspomniał nic o ojcu, tylko o matce. W sumie, to myślę, że nic się z niczego nie bierze. W każdym razie uczy się on od nowa chodzić na spacery, z jakąś grupką starszych pań.
Tak sobie gadaliśmy, przed drzwiami klatki schodowej. Wspomniał, że jak musi czekać u lekarza, to zaczynają go łapać duszności, robi mu się gorąco, trudno mu wytrzymać. Miesza mu się wtedy w głowie, mówi. A ja mu na to, że znam to, to lęk.
Mamy w głowie schematy zachowania, wyuczone, albo z DNA i one się włączają. Mówię o tych zapamiętanych w starej części mózgu. Te mają wyższy priorytet nad tymi z logiki, z kory mózgowej. Więc nic dziwnego, że jak ma się black out na egzaminie, to trudno go logiką ogarnąć i opanować.
Już to widzę. Jak się ma stres, to reaguje się na jeden z trzech sposobów. Albo się udaje martwego, jak biedronka, czy inny robaczek, albo się ucieka, jak zając, albo walczy, jak tygrys. Gdy profesor studenta coś pyta, to może on udać martwego, spaść z krzesła i nie reagować. Tyle, że na dłuższą metę to raczej nic nie przyniesie. Ale część ludzi ma po prostu pustkę w głowie. I udaje, że się zastanawia, mając nadzieję, że ta pustka czymś się wypełni.

Powiedziałem też temu sąsiadowi, że człowiek jest przyzwyczajony do łatwego życia, przynajmniej w naszych krajach. Taka wiewiórka, która wesoło skacze po drzewach, ta to nie ma lekko. Tu jakiś ptak drapieżny, tu jaki kot, czy pies, albo co. Albo ktoś jej zajuma zapasy na zimę. Już nie mówię o tym, że czasami jest po prostu zimno, a żarcia nie da się kupić w supermarkecie. I ona nie powie sobie "to mnie się nie chce, bo i tak nie dam rady". Tylko po prostu walczy. Bo tak po prostu jest i tyle.