Boję się moich lęków

Gdy się rano budzę, to czuję niepokój. Normalka, myślę sobie. Czasami mówię wewnętrznemu dziecku, że to teraźniejszość, że starego nie ma w mieszkaniu, że jestem bezpieczny. Czasami o tym zapominam. W każdym razie staram się zrobić parę porannych ćwiczeń, choć w takim momencie nie mają one absolutnie żadnego sensu. Tak mówią mi emocje. Logika mówi mi "pamiętasz, po jakimś czasie, po południu, te ćwiczenia nabierają sensu", czy coś w tym stylu. Więc robię te ćwiczenia, choć mnie czasami jakby mdli.

Robota mi się kończy. Właściwie, to sam powiedziałem, że nie chcę przedłużenia, bo biorę długi urlop, może dwu, może trzy miesięczny, nie wiem. Z jednej strony, to oczywiście stres, że nagle nie zarabiam kasy, ale z drugiej strony, to może mogę sobie na to pozwolić, pewnie sam do końca nie wiem. W każdym razie, żyć, męczyć się codziennie w pracy, bo lęki duszą? Ale czy będzie lepiej, jak będę miał parę miesięcy wolnego, czy mi to coś przyniesie? Zobaczymy. Dopóki nie wypróbuję, to się nie dowiem.

Boję się, że sobie nie dam rady z lękami. Równocześnie pamiętam, że pisałem kiedyś referat, na temat obaw przed atakami paniki. Ludzie bardziej się boją ataków paniki, niż potem w czasie tych ataków, czy coś w tym rodzaju. Ja boję się, że mnie lęki będą blokowały i męczyły, że będzie mnie coś dusiło. Logika mówi, że jakoś sobie mimo wszystko radzę, mimo, że jestem sam. Brakuje mi kogoś bliskiego, myślę sobie.

Czy jestem bliżej wewnętrznego dziecka? Na pewno bliżej niż parę lat temu, to mi też pewnie pomaga. Może sobie po prostu zasłużyłem na ten urlop, po iluś latach siedzenia odczuwania lęku w pracy. Nie lęku przed kimś, ale tym duszeniem się, walką z niepokojem, z próbami ucieczki. Moje życie to walka. Czasami na oślep. Czasami muszę po prostu iść do przodu, takie mam wrażenie. Bo lęki mówią "nie rób nic, nie jest tak źle". Do końca nie wiem, czy te moje reakcje, to po prostu jedna z reakcji na stres "udawanie martwego", czy może bierze się stąd, że boję się, ciągle, że wrócę do tego małego piekiełka z dzieciństwa. Do ciemnego garażu, czy ołowianego ciężaru powietrza w mieszkaniu.

Właśnie znalazłem coś na necie o atakach lęków. To standard, że ludzie boją się utracić kontrolę. Gdy o tym wiem, gdy czytam, że to standard, to chyba łatwiej mi się do tego zdystansować. Próbuję wtedy popatrzeć na moje życie i widzę, z perspektywy czasu, że jest mi lepiej. Fakt, nie mam dziewczyny, ale chyba lepiej sobie radzę, mam więcej wolności, tej w głowie i radości życia, mniej czuję tego głębokiego bólu, z powodu jakiejś nieudanej miłości, czy zakochania. Mniej czuję tego głębokiego, przenikającego smutku. To podobno ten sam obszar w mózgu, odpowiedzialny za fizyczny i psychiczny ból. Z perspektywy czasu jest mi lepiej. Myślę sobie. Emocje, te by mnie najchętniej wrzuciły do jakiegoś kąta, czyli przed seriale i spowodowały, że nic nie czuję. Aha, i jeszcze spowodowały, żebym się jakiejś niezaspokojonej, albo nieudanej miłości trzymał. To też ucieczka, jak alkohol, czy inna używka, pozwalająca choćby na chwilę zapomnieć o rzeczywistości, ale nie rozwiązująca problemów. To wolę już sport, albo grać na instrumencie, albo choćby te seriale, przynajmniej się coś angielskiego uczę.