Codzienna walka, czyli nic nowego

Zastanawiam się nad tym, jak długo tu jeszcze zostanę, w Australii. To mnie też chyba trochę nerwów kosztuje, ale ogólnie, to chyba więcej tu robię niż w Niemczech.
Mam teraz samochód, jeszcze muszę klucz dorobić, bo mam tylko jeden. Mam wiele małych zadań przed sobą. Chcę jeszcze kupić deskę surfingową.
Wiadomo, ktoś może powiedzieć, że chciałby mieć takie problemy, ale dla mnie jest i tak pozytywne, że nie myślę o samobójstwie. Walczę z lękami, które i tak mi przeszkadzają. Staram się je jakoś obchodzić, obserwuję je, szukam dróg, by je lepiej zrozumieć i po części zmniejszyć.

Siedzę na kampusie uniwersytetu, mam tu internet. I tak mam zawsze internet, jak chcę, bo mam wbudowaną kartę telefoniczną, ale to dobra wymówka, by tu siedzieć.
Gdy wracam do przeszłości, a próbuję to robić codziennie, to staram się znaleźć jakieś przyjazne otoczenie. Najczęściej są to kafejki. Kawa też mi pomaga, by zmierzyć się z tym, przed czym chyba często uciekam. Często, gdy rano się budzę, to nic nie ma sensu. Ale jakaś część mojego mózgu nauczyła się, albo uczy się, że to tylko jakaś droga, którą moje emocje wędrują. Wiem, że są inne drogi. Trudno mi w takich momentach myśleć, że może być inaczej, ale przynajmniej udaje mi się obserwować to, co się dzieje. Emocje pozostają, ale czasami uda mi się zrobić wymyk i mimo wszystko robić swoje, jak na przykład poranne ćwiczenia. Wiem, że jak je zrobię, to lepiej się będę czuł. Emocje mówią "to nie ma sensu", logika "wydaje ci się, że to nie ma sensu teraz, ale wiesz, że potem będziesz z tego zadowolony".
Taka w sumie trywialna walka z lękami, może stanami depresyjnymi, PTSD, czy jak to zwał.

I wracam do dzieciństwa, bo mi to chyba pomaga. Wolę to robić teraz, niż wtedy, gdy będę gdzieś zupełnie w dołku.

Zadzwoniłem wczoraj do mojego starego. To znaczy, w sumie, to do jego żony. Nie miałem na to specjalnej ochoty, emocjonalnie, ale wydawało mi się, że dobrze mi to zrobi. Poza tym, może mi się to przydać, gdy będę potrzebował jego świadectwo zgonu. Niezależnie od tego, że będę wyglądał jak porządny syn, w oczach jego rodziny ;) Chociaż, myślę, że oni nie mają złudzeń co do mojego podejścia. To znaczy, kuzynostwo. Ciotka, czy ktoś, to sobie może coś marzy.
Zadzwoniłem między innymi dlatego, żeby usłyszeć, że ten ktoś, kto się na mnie latami wyżywał, przez którego miałem patologiczne dzieciństwo, jest teraz słaby i mi nie zagraża. Tym bardziej, że jestem ileś tam tysięcy kilometrów od niego, a on już sobie chyba nawet sam nie umie porządnie zębów umyć. Wiem, logika mi mówi, że to przecież wiadomo, że mi nie zagraża. Ale wewnętrzne dziecko czuje chyba jeszcze coś innego, jeszcze nie jest do końca przekonane, że ten horror się skończył, czy, dokładniej mówiąc, że się nie powtórzy.