Technika i kondycja na złe dni

Tak sobie czytam notki jednej dziewczyny, która się tnie, ma myśli samobójcze i pisze, coś tam. Poza tym, to mam wrażenie, że nie dotarło do niej, że musi nad sobą pracować, a raczej ma pretensję do całego świata, to znaczy, do psychologów, czy psychiatrów, że łaskawie nie ruszą d... i jej nie wyleczą ;)
Ten blog to dla mnie w pewnym sensie ostrzeżenie. Kiedyś coś tam jej napisałem, ale zauważyłem, że ona gra w "grę", w stylu, pokażę wam, jak mi jest źle i że nikt mi nie potrafi pomóc.
Dlatego po przeczytaniu takiego bloga, myślę sobie, że dobrze, że walczę, bo posuwam się do przodu. W sumie, to przyzwyczaiłem się do tej walki. Walczę jak mi jest dobrze, żeby mieć technikę i kondycję na dni, jak jest mi źle.

To trochę jak z medytacją, czy innymi technikami mającymi pomóc. Ludzie często zaczynają się ich uczyć w momencie stresu, gdy jest o wiele trudniej. Gdy im lepiej, to sobie odpuszczają. Narzekają przy tym, że to nic przecież nie pomaga.

Może i się wymądrzam, ale czasami nie mam cierpliwości do takich rzeczy. Może dlatego, że za bardzo siedzę w moim temacie. Chociaż, czasami jest mi też trudno kogoś uczyć czegoś, co ja dobrze umiem, nie mówię to o paletkach, to mogę każdemu godzinami pokazywać, niezależnie od płci ;)
Nie uważam też, że mam rację, ale nie mam cierpliwości do ludzi, którzy sami mało co robią, ale mają dużo pretensji, ale nie każdego muszę lubić.

Czasami wymienimy coś sobie, z NB (narkotyk B). NB jest seksy, to mnie może przy niej czasami myślami trzyma, a może coś innego, trudno wyczuć, wiadomo, mam trochę namieszane w głowie.

Jestem tutaj, w Australii i "musiałbym" coś robić, coś zwiedzać, takie mam wrażenie. Ale ja tu nie jestem po to, żeby coś zwiedzać, to nie ma najwyższego priorytetu. Przyjechałem między innymi dlatego, żeby się z moimi lękami zmierzyć, żeby mieć świadomość, że im się nie poddałem, bo bałem się tu przyjeżdżać. I pracuję tu nad sobą, to jest dla mnie najważniejsze. Bo gdy dobrze się czuję siedząc w kafejce, wracając do dzieciństwa, gdy równocześnie czuję się bezpiecznie wśród ludzi, to po co mam gdzie indziej jechać, gdzieś w góry, czy nad morze, czy coś.

Walka z lękami, bezradnością, z reakcją ucieczki, to kosztuje trochę energii, ale uczę się tego.

Komentarze

  1. ~Anna11 września 2014 01:40

    Dobrze, że walczysz. Po każdej traumie można żyć :)

    OdpowiedzUsuń
  2. ~yellowish11 września 2014 05:43

    Dziękuję, też uważam, że dobrze, że walczę :)
    "Po każdej traumie można żyć", dziwne, że nie dociera to do tych parudziesięciu tysięcy osób, które jednak popełniają samobójstwo, co roku, po różnych traumach ;))
    Wiadomo, można żyć, po każdej traumie, ale czasami się wygrywa, czasami przegrywa ;) Jak na pogotowiu. Gdyby pacjent zaczął się leczyć wcześniej, gdyby go wcześniej przywieźli, gdyby nie miał tak słabego serca, ... ;)
    Wiadomo, trauma najczęściej nie pozostawia zmian fizjologicznych, na ciele, nie licząc zmian w mózgu, patrz ciałko migdałkowate i takie tam. Ale większość naszych problemów, tak naprawdę, to jest urojona. Bo dopóki mamy co jeść, co pić, nie zagraża nam bezpośrednie zagrożenie życia, mamy z kim się rozmnażać, to w czym problem? ;)
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej