Były komandos, czylu snowboard na protezach

Dzisiaj rano był tu wywiad z australijskim żołnierzem, Damien Thomlinson, któremu parę lat temu w Afganistanie bomba urwała nogi. Pokiereszowało go nieźle, oprócz tych nóg, to miał jeszcze sporo złamań, rany na twarzy i uszkodzoną głowę.
Było to w ramach serii wywiadów na ABC, "Survivers", o tych, którym udało się trudną sytuację przeżyć, albo po prostu przeżyć. Jak o byłej prostytutce, którą się ojciec zabawiał, jak była mała.  Udało jej się wyjść z prostytucji i heroiny. Mówię, wyjść z prostytucji, bo sama siebie przez to nie znosiła, ale nie umiała przestać. W odróżnieniu od tych prostytutek, które sobie tak po prostu dorabiają, zbyt źle się przy tym chyba nie czując, bo kasa im to wynagradza.

Ten żołnierz, Thomilson, były komandos, nie wyglądał na zgnębionego. Oczywiście, mówił, miewa trudne momenty, ale równocześnie przez to, że był tak blisko śmierci, to nauczył się bardziej cenić proste rzeczy w życiu. Gdy leżał na stole, po pierwszej operacji, w której mu chyba większą część krwi wymieniono, to lekarze powiedzieli, że jak się rozgrzeje, bo pewnie był już nieźle zimny, to będą robić drugą operację, a jak nie, to koniec historii.
Nie miał ochoty jeździć na wózku, używa protez. Chce startować w para-olimpiadzie, na snowboardzie. Po prostu walczy, starając się iść do przodu.
Na początku mówili mu, żeby próbował jakichś nart, na których można siedzieć, coś pewnie w rodzaju sanek, ale nie chciał, bo mu to nie pasowało. Pewnie to tak, jakby komuś, kto lubi siatkówkę powiedzieć, żeby grał w nogę, bo w końcu to piłka i tamto też. Co za różnica.
Mówił też,  że czasami trzeba po prostu iść do przodu, niezależnie od tego, co się zdarzyło w przeszłości, bo tego się już nie zmieni.
Powiedział, że znał kogoś, kto przez trzy lata walczył z rakiem, nie wiedząc, czy się następnego dnia obudzi. On sam za to, zakłada tylko protezy i żyje dalej, że problemy są relatywne.
Mówił, że najlepsze, co mogło mu się przydarzyć, to ten wypadek, bo teraz może myśleć i robić co chce, a nie to, co ludzie pomyślą. Czy coś w tym rodzaju. Bo albo mój angielski zaczął siadać, albo on coś trochę mieszał. Nie wiem.

Najgorsze było, mówił, gdy miał problemy z głową, przez parę pierwszych lat, z pamięcią. To było frustrujące.
Na pytanie o ból, "do bólu to był jako komandos przyzwyczajony. Tego ich też uczono, czasami trzeba po prostu robić swoje".

Czy ja się uważam, za "surviver"? Pewnie tak, trochę, bo się nie zabiłem, czasami nazywa się też tak ludzi, którzy mieli przechlapane dzieciństwo.
W końcu, to stary mnie nie zabił. Po części to też może moja zasługa, bo starałem się przeżyć, nie prowokować go, na ile się dało.
Tu akurat w zeszłym tygodniu ojciec zabił syna na polu krykietowym. Pewnie go syn wkurzył.
Myślę, że mój stary też był do tego zdolny, nie z premedytacją, ale mógł mnie młotkiem, czy jakimś cięższym narzędziem w nerwach puknąć. Nie raz mi groził.

Siedzę sobie w cieniu, ciepło, słońce, kawa, ludzie wkoło, to pomaga wracać do przeszłości, szukając, skąd się te moje lęki biorą. Skąd się bierze choćby to, że nawet, jak mam tylko koszulkę wymienić, którą wczoraj źle kupiłem, to coś mnie zaczyna lekko dusić. Interesujące.

Nie idę w tym tygodniu na paletki, bo inaczej to mój łokieć nigdy nie wyzdrowieje, wouuu....