39 w cieniu

Rano jak zwykle, niepokój pomieszany ze smutkiem. Obudziłem się koło 4.45, bo już się wtedy ptaki zaczynają drzeć. O ile odgłosy wydawane przez wrony, papugi i inne kraczące, gwiżdżące i skrzeczące stwory ze skrzydłami nazywać śpiewem, to ptaki zaczynają śpiewać przed piątą.
Nie zamykam drzwi balkonu na noc, bo bym się czuł jak w beczce, z której ktoś jakiś czas wcześniej wrzątek wypuścił.
Zresztą, i tak chciałem wstać wcześniej, żeby iść pobiegać. Poza tym, to nawet lubię tak sobie rano poleżeć i pomedytować nad sensem
i bezsensem moich smutków i innych emocji.

Chodzę biegać i ćwiczyć rano, bo mi to dobrze robi, jestem przez to chyba spokojniejszy. Gdy dobiegam na placyk ćwiczeń, to przed pierwszym ćwiczeniem siedzę na czymś w rodzaju krzesełka. Za każdym razem zastanawiam się, czy to ma sens, te ćwiczenie i w ogóle. To znaczy, jakiś głos w mojej głowie się zastanawia.
Inny głos mówi, "dobra, możesz się zastanawiać, ale w sumie, to chodzi o to, żebyś coś robił, nawet nie tak ważne co, byle nie chował się do kąta, czyli uciekał".
"Poza tym, to nie chcesz wyglądać jak worek z kartoflami". Ten ostatni argument też mi się chyba wydaje ważny, choć nie wiem w sumie dlaczego. Może dlatego, że zawsze chciałem mieć 6-pack, a prawie, że nigdy nie miałem. No, może raz w życiu, ale wtedy byłem przez miesiąc na obozie sportowym. Teraz mam tylko 2-pack, chyba dlatego, że za bardzo lubię miód i orzechy :)
Więc robię te ćwiczenia i potem lepiej się czuję. I następnego dnia, to samo.

Z dziewczynami trochę inaczej, bo patrzę na nie, jak pliszka na szpaka, czasami coś tam zagadam, ale jakoś nie mam żadnej. Myślę sobie czasami o NB (narkotyk-B), to znaczy, codziennie i jakoś tak żyję. Pluję sobie w brodę, bo brakuje mi kogoś, do przytulenia się. Z drugiej strony, to chyba nie jest mi aż tak źle, skoro nie próbuję znaleźć nikogo przez internet, lub wieczorem gdzieś w knajpie. Czyli, w odróżnieniu od ćwiczeń, to mało coś robię w tym kierunku. Mam wrażenie, że gdy która się za bardzo zbliży, to ja uciekam, ale chyba mi się tylko tak wydaje.

Nie chodzę jeszcze na sport, bo mnie ciągle łokieć boli, choć jest lepiej. Tak, to na pewno pojechał bym posurfować, albo na paletki.
Za to jeżdżę rowerem do kafejki, czy do biblioteki. Do biblioteki, to mam chyba z 15 minut rowerem, nie całkiem po płaskiem.
Dzisiaj siedziałem najpierw w klimatyzowanej kafejce, od 10, chyba, a potem wyszedłem, może po półtora godziny, na zewnątrz.
Buchnęło trochę gorącem, poczułem się jak w saunie. Z tą różnicą, że w sanie nie ma wiatru, tu był, w dodatku gorący, tym bardziej, gdy wyjechałem na czteropasmową asfaltową drogę. Zapowiadali na dzisiaj 40C. Myślę, że na tym asfalcie, w słońcu, to można by było nie tylko jajka, ale jakiś stek usmażyć. Zjechałem na chodnik, bo tam chłodniej i bez problemów dotarłem do biblioteki. Do takiego wiatru, to się można nawet przyzwyczaić, może on coś tam chłodzi, w każdym razie wcale nie czułem, żebym się pocił. Dopiero jak wszedłem do centrum handlowego, gdzie była biblioteka, to zobaczyłem, że pojawiają się ciemne plamy na koszulce, na brzuchu. "Dobra", myślę, "pójdę do biblioteki, tam zawsze taka klima, że marznę, to nie będzie problemu".
Myślę, że mój organizm miał inne plany. Stwierdził, że się za bardzo rozgrzał i zaczął się pocić. Czułem kropelki spływające mi po klatce piersiowej, potem na brzuch, potem inne kropelki na czole, czy gdzieś z boku pleców. Niezależenie od tego, że mrozu w bibliotece nie ma dzisiaj. Ale przeżyłem, koszulka już sucha, a wrażenie, że wszyscy się na mnie patrzą, to dobre do ćwiczenia nieśmiałości.
Miałem zapasową koszulkę w plecaku, nie pierwszy raz jadę na rowerze, ale jak się ze mnie leje, to potrzebny zimny prysznic i ręcznik, a przede wszystkim 10-15 minut.
Myślę, że przez to ćwiczenie w parku, mój organizm się już trochę przystosował i po prostu poci się jak głupi. W parku też mam cały czas mokrą koszulkę, całą, co jest nawet przyjemne, gdy wiaterek zawieje.

I tyle, z gorącego kraju, w którym, nawet nie wiem dlaczego jestem. Ale, walczę dalej z lękami.