Niewidoczna pajęczyna

Nie poszedłem dzisiaj do kafejki, więc mało co zrobiłem. Poszedłem z AU, po targu, na kawę. Ona się cieszy, że wraca do Polski.
Do AM, mężatki, która w miarę mi się podoba, dzisiaj nie napisałem. Zrobiłem tylko następny mały certyfikat na trenera. AM będę widział pewnie w środę.
Myślę, że trochę mi z tym wygodnie, że mi się ktoś taki, jak AM podoba, bo nie muszę się starać, ona mężatka, można pożartować, ale jest święty spokój.

Po tym, że dzisiaj prawie, że nic nie zrobiłem, widzę, jak bardzo mnie lęki blokują. Robią to jakoś dosyć zręcznie. Gdy czuję niepokój, to zaczynam się objadać, albo robić senny. Czasami piję jakąś kawę. W domu trudniej mi się za cokolwiek zabrać.
Jak to jeden z psychologów powiedział, z lękami jest trudno walczyć, bo nikt mnie nie zna tak dobrze, jak mój własny mózg.

Ale, niezależnie od tego, próbuję coś popisać, albo poczytać, co napisałem. Czasami ignoruję moje uczucie niepokoju, ściskanie w żołądku, ale czasami coś mnie po cichu unieruchamia, jak niewidoczna pajęczyna. Trudno coś wtedy zrobić, wydaje się, że z każdym ruchem jest jeszcze gorzej. Wiem, że to tylko w mojej głowie, ale jakaś część mojej głowy tego nie wie.

Komentarze

  1. flowers2828 czerwca 2015 21:56

    Hmm jedna pani psycholog stwierdziła że powinnam się zgłosić do DDA i to mi pomoże nie zgłosiłam się mało tego nie słuchałam jej więcej nienawidzę tego ich bełkotu wychodzisz od nich bardziej skołowany niż byłeś. Ja tak miałam. Nie ufam im zresztą mało komu ufam. Ale ten psycholog twój może ma rację wszystko zależy od tego co kto ma w głowie i jak sobie radzi z tym.

    OdpowiedzUsuń
  2. ~yellowish29 czerwca 2015 03:55

    Ten "mój" psycholog, to był chyba akurat jakiś wykład, może nawet na "youtube", albo jakiś inny.
    Ja chodziłem na psychoterapię, ale poszedłem tam z konkretnymi oczekiwaniami, wiedziałem mniej więcej po co. Niezależnie od tego, że mam pewną wiedzę na temat psychologii i też mogę używać czasami ich "bełkotu".
    Ja sobie znalazłem psychoterapeutę, który mi pasował, bo sam nie mam zbytniego zaufania do przeciętnego psychoterapeuty. Może dlatego, że znam niektórych prywatnie ;)
    Druga sprawa, to kwestia otwartości na terapię. Czasami trudno jest się samemu się przełamać, a jak trafi się na jakąś "paniusię", która wie wszystko najlepiej, to bo się może odechcieć.
    Też miałem kiedyś taki przypadek, po którym mogłem nabrać odrazu do psychoterapeutek ;)
    Ogólnie, to uważam, że psychoterapia może pomóc, ale jak się nie ma zaufania do fachowców, albo się źle trafi, to może być trudniej. Polecam literaturę na przykład Judith Hermann.
    http://www.psychotekst.pl/ksiazki.php?nr=16
    czyli "Trauma and Recovery". Nie wiem, jak dobre jest to polskie tłumaczenie.

    OdpowiedzUsuń
  3. ~J.29 czerwca 2015 18:00

    Może czasem czujesz niepokój, może czasem nie radzisz sobie z własnymi lękami. Ale ogromnym osiągnięciem jest poznanie samego siebie, nazwanie tego, co się dzieje w naszej głowie, znalezienie przyczyn i skutków. I odnoszę wrażenie, że Ty masz to opanowane na naprawdę niezłym poziomie : ). I bardzo dobrze, bo osobą, która może nam najbardziej pomóc, jesteśmy my sami.
    Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
  4. ~yellowish30 czerwca 2015 10:20

    Zgadza się, czasami dobrze jest znać siebie samego, jak są jakieś schody w życiu.
    Nie oznacza to jednak, że wychodzi się wtedy na prostą, ale na pewno jest łatwiej.
    Teraz wiem, że to nie jakieś niewiadome rzeczy, moje bariery i fale gorąca, czy inne, ale po prostu lęki.
    Programowano mnie niejako przez paręnaście lat, bym się bał, bym uważał, że jestem do niczego. Tak przynajmniej mój stary robił. Moja mama dawała mi uczucie miłości i bezradności, w stylu "nic się na to nie poradzi". Powstała mieszanka w mojej głowie, powodująca czasami, że waliłem głową w ścianę, dosłownie.
    Pozdrawiam gorąco :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej