Jak nie uciekać?

Muszę przyzwyczaić się do walki. Wiem o tym, ale ciągle mi to ucieka. Jak na paletkach. Walczyć o każdy punkt. Nie dlatego, że ten punkt taki ważny, ale żeby odzwyczaić się od szukania wymówek.
Ciągle chyba czekam, aż coś się wydarzy, aż moje lęki znikną. Ale one nie znikają. Niby walczę z nimi, ale chyba nie tak do końca.
Teraz mam jakieś plamy na twarzy, nie wiem, czy to starość, czy może od tego klimatu tutaj, bo ogólnie, to mam pełno różnych plam i piegów. Dlaczego nie pójdę z tym do lekarza? Nie wiem. Ale myślę sobie, że jak to rak, to nie wiadomo ile mam jeszcze do życia. Nawet, jak to nie rak, to i tak nie wiadomo.
Tak czekam, niby walczę, ale jakbym ciągle uciekał. Na co czekam? Pewnie się nie doczekam.

Po prostu muszę walczyć. Kto inny ma inne życie, może sobie żyć spokojniej, ja tak nie mam, tak już po prostu jest. Codziennie mnie coś dusi, mam listę, na niej punkty, których od chyba 200 dni nie ruszyłem. Po tym widzę, jak uciekam.

Wczoraj siedzieliśmy z A, S i V po treningu w jakiejś restauracji ze stekami. Nawet fajnie było, choć cały czas o paletkach. Nie licząc może tego, że A znalazła jakąś gąsieniczkę w swojej sałacie, tej do steku. Dali jej nową i nam kawy, żeby poprawić wrażenie.

Jak to zrobić, żeby nie uciekać tak przed tym mało przyjemnym uczuciem lęku? Staram się powoli oddychać, piję kawę, żeby sobie dodać odwagi, bo to pomaga. Ale to nie wystarcza. Trochę medytacji też, może przywoływanie momentów, gdy coś wychodziło, szukanie drogi.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej