Czasami głęboki oddech i szklanka wody pomagają.

Przyszedł jakiś mail, coś mam zrobić. Od razu znajome ściskanie w żołądku i coś jakby mi dech zapiera.
"Nie daj się zwariować, jesteś bezpieczny, nic Ci nie zagraża", pomyślałem sobie. Napiłem się pół kubka zimniej wody z kranu i zaczerpnąłem głębszy, powolny oddech.
"To tylko Twoje emocje znowu panikują, oddychaj powoli i rób swoje", mówiłem dalej do siebie.
O dziwo, to nawet sporo pomogło, do tego spokojna muzyka. Teraz jest dużo lepiej, staram się głęboko oddychać. Nawet napisałem parę wiadomości na Whatsapie, żeby coś tam załatwić.

Kiedyś pewnie by mi się pomyślało "to się zabiję", tak automatycznie. Teraz mi to nawet do głowy nie przeszło. Po prostu mi się przypomniało, że tak kiedyś było.

Komentarze

  1. Prince of Pain8 października 2015 22:49

    Czyli Twoja reakcja przez te lata nieco się zmieniła...
    Skoro nie chcesz się zabić można to uznać za swego rodzaju postęp. Aż boję się zapytać co to był za mail.

    OdpowiedzUsuń
  2. ~yellowish12 października 2015 03:10

    Też mi się wydaje, że niektóre reakcje się poprawiły, jak na przykład to, że brak teraz myśli samobójczych.
    Mail na temat remontu łazienki, muszę się kłócić, bo pomylili mieszkania i zrobili nie tak. Remont był w większej ilości budynków. Mnie dużo nie potrzeba, żeby się stresować. Lęki czekają za rogiem ;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej